Μεταξύ, άλλον μίλησε για την κληρονομιά του Ναπολέοντα Βοναπάρτη στον Ισραηλινό Στρατό. Άραγε όμως τι ισχύει;
Αφού έκανε λόγο για τον «πρώτο Σιωνιστή», υποστήριξε ότι οι σημερινές Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις, που πολιορκούν τη Γάζα, έχουν επηρεαστεί και εμπνέονται από τον Ναπολέοντα.
Ειδικότερα, ο ιστορικός μιλάει γοα το σύστημα στρατολόγησης που χρησιμοποιείται σήμερα σε όλους τους στρατούς του κόσμου, το οποίο ξεκίνησε με τον Ναπολέοντα. «Η Γαλλική Επανάσταση οδήγησε στην πρώτη γενική επιστράτευση στη σύγχρονη ιστορία. Η μαζική επιστράτευση εφαρμόζεται καλά στο Ισραήλ, η οποία βασίζεται στον εφεδρικό στρατό».
«Δεν μπορώ να φανταστώ τον Ναπολέοντα να τυφλώνεται, όπως συνέβη σε εμάς πριν από τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ ή στις 7 Οκτωβρίου»
Σε αυτό το σημείο ο καθηγητής αυτοαναιρέθηκε, καθώς όπως ο ίδιος λέει είναι ένα σύστημα που χρησιμοποιήθηκε και από όλους τους στρατούς και όχι μόνο από το Ισραήλ. Υποδειγματική για παράδειγμα επιστράτευση είχε πραγματοποιήσει η Ελλάδα, το 1940. Επίσης, η ναπολεόντεια Γαλλία, ακόμα και εμπόλεμη, δεν έχει καμία σχέση μα τη στρατιωτικοίηση της κοινωνίας που έχει δημιμουργήσει το Ισραήλ από ίδρύσεώς του.
Γενικό Επιτελείο έχουν οι πάντες
Στη συνέχεια, ο Ισραηλινός ιστορικός υποστήριξε ότι ο «Ο Ναπολέων επηρέασε επίσης τη δημιουργία του Γενικού Επιτελείου: είχε ασυνήθιστες ικανότητες, και όταν νίκησε τους Πρώσους και έπρεπε να ξαναφτιάξουν τον στρατό τους, είπαν ότι δεν είχαν κανέναν τόσο λαμπρό –ως παράδειγμα- όσο ο Ναπολέοντας, και έτσι έπρεπε να αναπτύξουν ένα αποτελεσματικό σύστημα αντιμετώπισης ενός ανώτερου στρατού. Και έτσι καθιέρωσαν αυτό που σήμερα ονομάζουμε Γενικό Επιτελείο, το οποίο αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των σύγχρονων στρατών».
Το οργανωμένο Γενικό Επιτελείο ήταν ένα δημιούργημα αμιγώς του Πρωσικού-Γερμανικού Στρατού. Ο Ναπολέοντας είχε πρωτοτυπήσει στη δημιουργία των ανεξάρτητων σχηματισμών (Σώματα Στρατού) ώστε να αμύνεται ενάντια σε έναν αριθμητικά ανώτερο εχθρό. Και πάλι το Γενικό Επιτελείο δεν είναι κάτι που χαρακτηρίζει τους Ισραηλινούς μόνο. Βέβαια, στο Ισραήλ, στρατηγοί, γενικό επιτελείο και υπουργοί είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο, λόγω της παρέμβασης των πολιτικών προϊσταμένων εκ των οποίων πολλοί με στρατιωτικό υπόβαθρο.
Η Ναπολόντεια κόλαση πυρός στη Γάζα
Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι ο ιστορικός υποστήριξε ότι αυτή η κόλαση πυρός που έχει εκτοξεύσει ο Ισραηλινός Στρατός είναι εμπνευσμένη στη συγκέντρωση πυρός (πυροβολικού εκείνη την εποχή) που εφάρμοζε ο Ναπολέοντας για να διαλύει την αντίπαλη παράταξη.
Εδώ ο Ισραηλινός ιστορικός έχει και δίκιο και άδικο. Δίκιο διότι η συγκέντρωση πυρός πράγματι χρησιμοποιήθηκε από τον Ναπολέοντα για να… σφάξει αμάχους. Η καριέρα του είχε απογειωθεί, όταν το βράδυ της 20ής Οκτωβρίου 1795 απέκρουσε τον βασιλικό όχλο, ο οποίος επιτέθηκε στο κτίριο της Εθνοσυνέλευσης. Ήταν ο πρώτος που έπληξε όχλο πολιτών με κανόνια για να τους διαλύσει. Επίσης, έχει δίκιο στο γεγονός ότι την εποχή του Ναπολέοντα δεν υπήρχαν διεθνείς κανόνες, συνεπώς και έτσι οι Ισραηλινοί σήμερα σφάζουν αδιακρίτως αμάχους και μαχητές, ωσάν να ζουν στην εποχή του Ναπολέοντας δίχως νομικούς περιορισμούς. Από στρατιωτικής πλευράς, όμως έχει άδικο, διότι ο Ναπολέοντας δεν αναλώνονταν σε μήνες απλώς βομβαρδισμού, αλλά έκανε ελιγμούς κάθε είδους.
Έτσι θα χτυπούσε και ο Ναπολέοντας τη Γάζα
Ο Allon Klebanoff υποστηρίζει ότι οι στρατηγικοί στόχοι των Ισραηλινών ηγετών εμπνέονται από τον… Ναπολέοντα. «Αυτό μπορεί να εκπλήσσει, αλλά ναι. Ο Ναπολέων κατάλαβε ότι η νίκη δεν αφορούσε μόνο το έδαφος και τους ελιγμούς, όπως συνηθιζόταν να σκεφτόμαστε τον 18ο αιώνα, αλλά με την καταστροφή του στρατού του εχθρού. Στην περίπτωση της Γάζας, η νίκη μας δεν θα είναι ολοκληρωθεί μέχρι να καταστραφεί η Χαμάς».
Στη πραγματικότητα όμως ο Ισραηλινός επαίρεται ότι οι Ισραηλινοί στρατηγοί υιοθετούν ουσιαστικά… τα σφάλματα του Ναπολέοντα. Για πολλά χρόνια ο Γάλλος Αυτοκράτορας, έβλεπε τον στρατό του να λιώνει στην Ισπανία, χάνοντας εκατοντάδες χιλιάδες, δίχως να αποκομίσει κανένα απολύτως πολιτικός ή στρατιωτικό όφελος. Ο μοναδικός τους στρατάρχης ο Σουσέ, που σημείωσε τα πιο θεαματικά αποτελέσματα ήταν αυτός που σεβάστηκε τον τοπικό πληθυσμό, προστατεύοντάς τον.
Επίσης, η μανία του Ναπολεόντα να εξοντώσει τον ρωσικό στρατό στην εκστρατεία του 1812 οδήγησε στην εξαφάνιση του «Μεγάλης Στρατιάς» του, άνω των 500.000 ανδρών. Ακόμα και όταν οι αντίπαλοί του, το 1813, του πρότειναν να κρατήσει τον θρόνο και η Γαλλία να επιστρέψει στα «φυσικά σύνορά της», εκείνος αρνήθηκε καθώς ήθελε να ξεπαστρέψει τον αντίπαλο στρατο.
Κονσέρβες για το μέτωπο
Στη συνέχεια, ο στρατιωτικός εμπειρογνώμονας αναφέρει ότι οι μάχες στη Γάζα βασίζονται σε αρχές που χρονολογούνται από την εποχή του Ναπολέοντα, όσον αφορά τα κονσερβοποιημένα τρόφιμα, καθώς ήταν αυτός που στρατολόγησε επιστήμονες για να βρουν τρόπους διατήρησης των τροφίμων στο πεδίο της μάχης.
Ωστόσο, και εδώ δεν νομίζουμε ότι οι Ισραηλινοί είχαν ανάγκη από μεθόδους διατήρησης των τροφίμων, ωσαν να είναι σε εκστρατεία στην Ισπανία, στην Ιταλία ή στην Ρωσία. Οι Ισραηλινοί ουσιαστικά μάχονται δύο βήματα από το σπίτι τους, οπότε η επιμελητεία και ο εφοδιασμός δεν είναι και τόσο μέγιστης σημασίας, θα έλεγε κανείς. Στο κάτω κάτω, οι Ισραηλινοί στρατιώτες απολαμβάνουν τα αγαθά του Αβραάμ και το Ισαάκ τη στιγμή που οι Παλαιστίνιοι πίνουν θαλασσινό νερό για να ξεδιψάσουν. Επίσης, κανένας στρατάρχης του Ναπολέοντα δεν εκμηδένισε τους Ισπανούς αντάρτες ή τους Κοζάκους στη Ρωσία.
Τέλος, σε αυτό που μάλλον έχει ένα δίκιο ο Klebanoff είναι ότι, ο Ναπολέοντας ποτέ δεν θα την πατούσε, όπως οι συμπατριώτες του την 7η Οκτωβρίου. «[Ο Ναπολέοντας] σιγουρεύτηκε ότι είχε εξαιρετικές πληροφορίες και ότι είχε πράκτορες σε όλη την Ευρώπη. Δεν μπορώ να φανταστώ τον Ναπολέοντα να τυφλώνεται, όπως συνέβη σε εμάς πριν από τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ ή στις 7 Οκτωβρίου. Κάτι τέτοιο δεν του συνέβη». Τώρα βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, του Ναπολέοντα, το 1814, του την έφερε ο Γάλλος υπερκατάσκοπος και πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Ταλλεϋράνδος, που ενημέρωνε μυστικά τους αντιπάλους του Βοναπάρτη, αλλά τέλος πάντων.
Κοντολογίς, η ιστορία χρειάζεται για να μας κάνει σοφότερους και όχι να ψάχνουμε ηθική νομιμοποίηση της βίας σε αμφιλεγόμενα ιστορικά «ράφια», διότι αυτό τείνει να προσεγγίζει τα μονοπάτια της προπαγάνδας.
Ακολουθήστε το 
