Σύγχυση

Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας. Τα συμβαίνοντα σε κάθε γωνιά του πλανήτη πληροφορούμαστε τάχιστα, καθώς οι ειδήσεις μεταδίδονται με την ταχύτητα του φωτός. Γι’ αυτό και χαριτολογώντας λέμε ότι ο πλανήτης έγινε ένα χωριό. Υπάρχει όμως σημαντικό μειονέκτημα για τον σύγχρονο άνθρωπο στη διαμορφωθείσα κατάσταση. Οι πληροφορίες, που τον βομβαρδίζουν καθημερινά δεν τον κάνουν πιο πλούσιο σε γνώσεις, Δεν είναι μόνο ο καταιγισμός αυτών, που καθιστά αδύνατο όχι μόνο να τις επεξεργαστεί και να σχηματίσει άποψη. Είναι και ο τρόπος που οι πληροφορίες μεταδίδονται. Είτε αυτές σχολιάζονται από τους ελέγχοντες τα μέσα ενημέρωσης κατά τρόπο, που συντελεί στο να σχηματίζονται ψευδείς εντυπώσεις, είτε οι πληροφορίες δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, είναι δηλαδή ψευδείς ή, επί το ελληνικότερο, είναι φέικ νιους! Και ασφαλώς είναι οι ισχυροί, που επιβάλουν τις απόψεις τους δια των μέσων, τα οποία ελέγχουν, και δια του πλήθους των ειδικών, οι οποίοι επηρεάζουν την κοινή γνώμη, γνωστοί στα ελληνικά ως οπίνιον μέικερ.

Λέγεται ότι το πρώτο θύμα, μετά την έκρηξη πολέμου, είναι η αλήθεια. Τα ανακοινωθέντα, από πλευράς επιτιθεμένου, στοχεύουν στο να πεισθεί η κοινή γνώμη για το δίκαιο του πολέμου και για τη μέριμνά του προς αποφυγή παραπλεύρων απωλειών, όπως χαρακτηρίζονται οι θάνατοι αμάχων. Απεναντίας από πλευράς αμυνομένου τα ανακοινωθέντα σκοπό έχουν να συγκινήσουν την κοινή γνώμη για το άδικο της εισβολής και να την πείσουν ότι επιχειρείται γενοκτονία με την στοχοποίηση από πλευράς του εισβολέα του άμαχου πληθυσμού. Με τη μεταβολή του τρόπου διεξαγωγής των πολέμων, καθώς εντείνονται οι αεροπορικές επιδρομές ή η εκτόξευση πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς, είναι αναπόφευκτο να εντείνονται οι παράπλευρες απώλειες και οι καταστροφές έργων υποδομής, οι οποίες καταστροφές αφανίζουν κόπους δεκαετιών του λαού της πληττόμενης χώρας.

Δύο πόλεμοι έχουν απασχολήσει, τον τελευταίο καιρό, την ειδησεογραφία του δυτικού κόσμου. Ο πρώτος, στην Ουκρανία, εγγίζει τη διετία και μάλλον ετέθη εκτός ενδιαφέροντος για ενημέρωση. Ο δεύτερος, στη Γάζα του Ισραήλ, πρόσφατος, σχεδόν μονοπωλεί την επικαιρότητα. Το τί συμβαίνει στην υποσαχάρια Αφρική και στην Υεμένη δεν μαθαίνουμε, καθώς δεν κρίνονται ενδιαφέροντα για την κοινή γνώμη του δυτικού κόσμου τα εκεί συμβαίνοντα. Στον πρώτο πόλεμο οι κυβερνήσεις των δυτικών χωρών και τα μέσα ενημέρωσης αυτών είναι υπέρ του αμυνομένου, στον δεύτερο υπέρ του επιτιθεμένου. Είναι ορθή η τοποθέτηση αυτή; Κατ’ αρχή πρέπει να τονίσουμε για μία ακόμη φορά ότι ουδείς πόλεμος δικαιώνει τον επιτιθέμενο, όποια και αν προβάλλεται ως αφορμή και όποια και αν είναι η αιτία που υποκρύπτεται πίσω από αυτήν. Είναι όμως δύσκολο να επισημάνουμε και να αναλύσουμε τα αίτια, ώστε να εξαχθεί η αλήθεια; Μπορεί αυτό να συμβεί, όταν αγνοούμε παντελώς τα ιστορικά συμβάντα που προηγήθηκαν του πολέμου; Αν πράγματι διψούμε για την αλήθεια και το δίκαιο, τότε και μόνο έχουμε λόγο να ερευνήσουμε. Διψούν άραγε οι έχοντες αναλάβει την ενημέρωσή μας; Διψούμε και εμείς ενώ μας χαρακτηρίζει παντελής αδιαφορία για τα συμβαίνοντα;

Οι πόλεμοι δεν κηρύσσονται από τους λαούς αλλά από τους ηγέτες, κατά κανόνα αλαζόνες και κατακτητικούς. Παλαιότερα ήταν π ανώτατος άρχων, που αποφάσιζε. Σήμερα δυνατόν να είναι σκοτεινό παρασκήνιο, που ωθεί στην απόφαση τον ελεγχόμενο άρχοντα.

Ο Πούτιν είναι ηγεμόνας, που ονειρεύεται το μεγαλείο της τσαρικής Ρωσίας. Είναι όμως αποκλειστικά αυτός ο λόγος εισβολής στην Ουκρανία; Δεν υπάρχουν άλλα αίτια; Αν υπάρχουν πόσοι τα γνωρίζουν; Με ποιόν τρόπο τα πληροφορούνται; Στη χώρα μας, που ανήκει στη Δύση, η πληροφορία παρέχεται κυρίως από τις πηγές, που ελέγχονται από το σύστημα εξουσίας  του δυτικού κόσμου.

Όταν οι Ρώς ήλθαν σε επαφή με τους προγόνους μας της Ρωμανίας, που οι εμπαθείς δυτικοί πλαστογραφώντας την ιστορία αποκάλεσαν Βυζάντιο, οι Ρως είχαν πρωτεύουσα το Κίεβο. Από εκεί εισήλθαν στο προσκήνιο της ιστορίας. Όταν, αργότερα, δοκιμάστηκαν από τις ορδές των Μογγόλων, οι Πολωνολιθουανοί επωφελήθηκαν να εξαπλωθούν ανατολικά κατακτώντας μεγάλη έκταση και το Κίεβο. Σ’ αυτή με τις ευλογίες του πάπα άσκησαν φοβερή πίεση προς μεταστροφή των ορθοδόξων στον ρωμαιοκαθολικισμό. Τότε οι του σκοτεινού Βατικανού επινόησαν την ουνία ως δούρειο ίππο. Δεν την έχουν εγκαταλείψει ακόμη. Κάποιοι όμως ορθόδοξοι, στις ημέρες, μας επιθυμούν την προσέγγιση με τους αδιόρθωτους παπικούς στο όνομα δήθεν της αγάπης Χριστού!

Κατά τον εμφύλιο πόλεμο, μετά την επικράτηση της επανάστασης των μπολσεβίκων, επίκεντρο της αντεπανάστασης των μενσεβίκων υπήρξε η Ουκρανία. Ο Λένιν, μέσω του Σοβιέτ, για πρώτη φορά στην ιστορία, αναγνώρισε είδος αυτονομίας στην Ουκρανία. Για να αποφύγει όμως τυχόν εξεγέρσεις στο μέλλον χάραξε αυθαίρετα τα σύνορα, προσαρτώντας στην Ουκρανία εδάφη με πληθυσμό, που σαφώς είχε ρωσική συνείδηση. Οι απόγονοι εκείνων αποκαλούνται από τους δυτικούς παπαγάλους «φιλορώσοι»! Με την ίδια λογική οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου είναι «φιλέλληνες»! Ο Λένιν τιμώρησε σκληρά τους αντικομμουνιστές της Ουκρανίας προκαλώντας λιμό στον λαό της και οδηγώντας στον θάνατο εκατομμύρια (οι πηγές διαφέρουν σημαντικά κατά τον αριθμό).

Οι Ουκρανοί του δυτικού τμήματος υποδέχθηκαν ως απελευθερωτές τα ναζιστικά στρατεύματα, που εισέβαλαν στη χώρα, όπως είχαν κάνει Κροάτες, Σλοβένοι και μουσουλμάνοι της Βοσνίας. Μάλιστα διέθεσαν  δύο μεραρχίες στρατιωτών στα ΕΣ-ΕΣ και δίωξαν Εβραίους και αντάρτες.

Ο Χρουτσώφ αυθαίρετα προσάρτησε στην Ουκρανία και την Κριμαία. Με την κατάρρευση του κομμουνισμού η Ουκρανία αυτοανακηρύχθηκε ανεξάρτητη με σύνορα προς την Ρωσία αυτά που είχαν χαράξει οι Λένιν και Χρουτσώφ. Ακολούθησε δημοψήφισμα, κατά το οποίο ο λαός με μικρή πλειοψηφία αποφάσισε η Ουκρανία να αποτελεί πλέον ανεξάρτητο κράτος. Αυτό καθώς και η εναλλαγή στην προεδρία προσώπων που έκλιναν είτε προς τη Δύση είτε προς τη Ρωσία μαρτυρεί τον διχασμό του λαού της χώρας. Είναι αναμφισβήτητο ότι οι ρωμαιοκαθολικοί και οι ουνίτες, πλέον του 20%, όχι μόνο έχουν συνείδηση ουκρανική, διάφορη της ρωσικής, αλλά και μισούν τους Ρώσους, θεωρώντας τους υπεύθυνους για την επικράτηση του κομμουνισμού. Αλλά ο κομμουνισμός είναι μόρφωμα της Δύσης και επικράτησε με την οικονομική στήριξη των σιωνιστών τραπεζιτών. Αν ο ΟΗΕ ήταν οργανισμός ειρήνης και οι ισχυροί του κόσμου δεν λυσσομανούσαν για τα συμφέροντά τους, δημοψήφισμα θα έλυνε το πρόβλημα με σχηματισμό Ουκρανίας σε μικρότερη έκταση. Αλλά το ανδρείκελο Γέλτσιν δεν είχε αυτή την έγνοια. Τον ενδιέφεραν πολύ πιο ουσιώδη προσωπικά ζητήματα.

Η Δύση του άγριου καπιταλισμού άρχισε να βυσσοδομεί κατά της Ρωσίας, όταν απρόβλεπτα επικράτησε ο Πούτιν. Παρά το τέλος του ψυχρού πολέμου, η Ρωσία χαρακτηρίστηκε εχθρός, αν και οικονομία της κατέστη καπιταλιστική! Οι προκλήσεις της Δύσης δεν έπαψαν έκτοτε στην προσπάθειά της να περιλάβει πέρα από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (και το επέτυχε), τη Γεωργία, την Αρμενία και την Ουκρανία. Ο Πούτιν δαιμονοποιήθηκε, ενώ από κάποιους και στη χώρα μας αγιοποιήθηκε! Πλήρης απώλεια μέτρου! Τελικά η Δύση πραξικοπηματικά επέτυχε τον έλεγχο στην Ουκρανία. Και άρχισε διωγμός των «φιλορώσων» από οργανωμένες παραστρατιωτικές ομάδες απογόνων φιλοναζιστών, εμφορουμένων από την ίδια ιδεολογία! Η Δύση τους προσφέρει συγχωροχάρτια κατά μίμηση της μεθόδου του πάπα, όπως εμείς τους δωσίλογους της κατοχής!

Ο Πούτιν ενσωμάτωσε, μετά από δημοψήφισμα, τη ρωσική Κριμαία και η Δύση εξανέστη! Στηρίζει όμως με κάθε τρόπο τον αλβανικό επεκτατισμό και απέσπασε το Κοσσυφοπέδιο από τους Σέρβους, ενώ ανέχεται να παραμένει υπό κατοχή η μισή Κύπρος, ευνοώντας χώρες με ισλαμικό πληθυσμό! Δαιμονοποιεί παράλληλα τη Χαμάς χαρακτηρίζοντάς την τρομοκρατική οργάνωση στη σύγκρουσή της με το Ισραήλ. Ο Πούτιν εισέβαλε, κακώς επαναλαμβάνω, στην Ουκρανία χωρίς αφορμή (πράγματι;), κατά τη Δύση, και αυτή προσέφερε απλόχερα στρατιωτική βοήθεια στην αμυνόμενη χώρα. Γιατί άραγε; Από φιλειρηνική διάθεση υποστήριξης λαού, που δέχεται άδικη επίθεση; Αφελής η ερώτηση. Η Δύση έδειξε κατ’ επανάληψη φιλοπόλεμη διάθεση.

Στο άρθρο αυτό δεν ολοκληρώθηκε στοιχειώδης ανάλυση των αιτίων του πρώτου πολέμου. Θα ακολουθήσουν και άλλα άρθρα. Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και ο άρχων της ειρήνης θα γεννηθεί. ΟΙ άνθρωποι όμως εμμένουν δαιμονικά στις συγκρούσεις για άθλια συμφέροντα.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»