Ο Ησίοδος στη Θεογονία του αναφέρει το μύθο του Τιτάνα Κρόνου, που κατάπινε τα παιδιά του, για να κρατήσει το θρόνο του, μόνο ο Δίας σώθηκε από τη μητέρα του Ρέα και τον εκδικήθηκε.
Στηλιτεύει, έτσι, ο ποιητής την εξουσιομανία, που καθιστά τον πατέρα πατροκτόνο, εξολοθρευτή της επόμενης γενιάς, αφανιστή του τόπου.
Η αρχομανία ως αλόγιστο πάθος διαφέντευσης, πλέον, και όχι υπηρέτησης του κοινού καλού, για μισό αιώνα περίπου στον τόπο μας, γεννάει τους σύγχρονους Κρόνους που τρώνε μιάμιση γενιά, αφαιρώντας τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο.
Οι σύγχρονοι Τιτάνες έχοντας χάσει, από την πολύχρονη εμμονή, το σφρίγος της νιότης, τις αντοχές της, το καθαρό μυαλό, την ικανότητά της να φαντάζεται, να τολμά, να θυσιάζεται, να εκφράζει τη βιωμένη στο πετσί της ψηφιακή εποχή, προβάλλουν ως διακριτό προσόν τους την περισσή εμπειρία τους, για να διαιωνίσουν την ύπαρξή τους!
Ίσως ,δεν ξέρουν πως η εμπειρία είναι η ικανότητα που έχει κάποιος, όταν δεν τη χρειάζεται πλέον, γιατί έχει παροπλιστεί , έρχονται άλλοι στη διαδοχή των γενεών, για να ζήσουν ως καπετάνιοι τη δική τους εμπειρία, να διαμορφώσουν τη δική τους ζωή. Έρχονται οι επόμενοι για να πάρουν τη βάρκα να περάσουν στην άλλη όχθη, στις άλλες εμπειρίες της δικής τους εποχής (μύθος του Σιντάρτα).
Ίσως, αγνοούν πως για τους πολύπειρους μένει η ευθύνη του Μέντορα (κι αν εισακουστούν) μένει η μεταλαμπάδευση του αποστάγματός τους στους νέους για τη συνύπαρξη στη ροή του χρόνου.
Αφού η συσσωρευμένη εμπειρία ως σκοταδισμός να άρχουν με κάθε τρόπο, δοκιμάζει οικτρά την πολιτική ηθική, εντάσσοντάς στους τρόπους τους τα κόλπα, τα τερτίπια, την πολιτική επαιτεία ‘ή τον πολιτικό εκβιασμό στον τομέα της εργασίας…
Αφού η εμπειρία ως προσκόλληση στην εξουσία ενέχει τον κίνδυνο της υποταγής της πολιτικής στην οικονομία, της υποταγής του τοπικού συμφέροντος στα συμφέροντα αλλότριων και λίγων.( Ποτέ πριν το φάντασμα των εταιριών δεν πλανήθηκε τόσο πάνω από τον τόπο).
Αφού η εμπειρία ως φανατισμός, ως εμμονή στην τοπική διακυβέρνηση οδηγεί στην απώλεια της αρχικής ιδεολογίας, στον εκμαυλισμό των συνειδήσεων, παλάντζες και φουρφούρια αποκαλούσε ο λαός όσους έχαναν τη ντροπή, οδηγεί στον αχταρμά του λίγο απ΄όλα, φαλκιδεύοντας τον υπερκομματικό χαρακτήρα του τοπικού καλού.
Σε μια κομβική στιγμή, λοιπόν, για τον τόπο μας, της βίαιης απολιγνιτοποίησης, του βιασμού της φύσης και της ζωής μας από την άναρχη, αλόγιστη εγκατάσταση νέων μορφών ενέργειας, της φυγής εις την ξένην του ανθού του τόπου μας, ΑΣ ΜΗ ΣΤΑΘΟΎΜΕ ΜΟΙΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΑΒΟΥΛΟΙ, όσο κι αν η ιδιώτευση παραγκώνισε τη συλλογική συνείδηση.
Ας πετάξουμε τη στάχτη από τα μάτια για να δούμε πως το δίλλημα στις εκλογές δεν είναι: ΕΜΠΕΙΡΟΣ ή ΑΠΕΙΡΟΣ, αλλά είναι: ΕΝΤΙΜΟΣ ή ΕΜΠΕΙΡΟΣ.
Ας στραφούμε εκεί που ο μαέστρος είναι νέος, αλλά απαλλαγμένος από τα βαρίδια συναλλαγών κι εκπτώσεων, που το γάντζωμα στην εξουσία επιφέρει.
Ας στραφούμε εκεί που θα βάλει συλλογικά τη σφραγίδα της γενιάς του, θα αναπτύξει το καινοτόμο όραμά της και θα σεβαστεί όλους τους πολίτες.
Ας ατενίσουμε εκεί που η αγάπη για τον τόπο δεν θα είναι στείρα, αλλά συνταιριασμένη με γνώση, μόρφωση και καλλιέργεια, ώστε να είναι δυνατή η σύλληψη της ιδιαίτερης εικονιστικής εποχής που ζούμε και δυνατή η εύρεση τρόπων διαχείρισής της.
Κι ας θυμηθούμε πως ο μύθος δεν έχει μόνο τον άφρονα Κρόνο, έχει και τον τιμωρό Δία, τις επερχόμενες εκλογές, για την αποκατάσταση της δημοκρατικής ανανέωσης μέσα σε περιβάλλον αναγκαίου ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ.
Τάσα Σιόμου
Ακολουθήστε το 
