“Πώς περάσατε στη Λήμνο;”
Αυτήν την ερώτηση σού κάνουν όλοι όταν επιστρέφεις από εκδρομή ή διακοπές στη Λήμνο. Κάναμε κι εμείς ένα τέτοιο άτυπο “έξιτ πολ”, με την ερώτηση, “Τι σας άρεσε περισσότερο στη Λήμνο;” και πήραμε τις ακόλουθες απαντήσεις:
54% οι όμορφες παραλίες και η ρηχή θάλασσα.
38% οι αμμοθίνες, τα πετρόχτιστα σπίτια στα χωριά, οι ανεμόμυλοι, τα άσπρα εξωκλήσια, οι φιλόξενοι άνθρωποι, τα αρχαία, η πανοραμική θέα από το κάστρο, το μαγικό ηλιοβασίλεμα, κ.ά.
32% τα ψάρια και το καλό φαγητό.
Τη Λήμνο την ήξεραν οι μερακλήδες από παλιά, απ’ την εποχή του Αντρέα Παπανδρέου, ο οποίος την επισκεπτόταν συχνά και έμενε στο υπερπολυτελές ΑΚΤΗ ΜΥΡΙΝΑ (Ελβετικά). Η κουζίνα του ξενοδοχείου αυτού ήταν ένας φανταστικός γευστικός παράδεισος. Σχεδόν κάθε μέρα έφταναν σ’ αυτό αεροπορικώς με τσάρτερ προμήθειες των πιο εκλεκτών τροφίμων από όλο τον κόσμο, αυτό που λέμε “του πουλιού το γάλα”. Στην πραγματικότητα τα εστιατόρια του δεν έκλειναν ποτέ και κάθε βράδυ είχε ελληνική βραδιά, δηλαδή θαλασσινά, αστακοί, σούβλες, κρασί και συρτάκι.
Από τότε μέχρι σήμερα τα ξενοδοχεία στη Λήμνο εξακολουθούν να προσφέρουν τα δύο πιο σημαντικά πράγματα που ζητάει ο πελάτης τους: ωραία θάλασσα και καλό φαγητό. Η παρουσία μεγάλου αριθμού στρατιωτικών, φοιτητών και ξένων τουριστών έχει αυξήσει θεαματικά τον αριθμό και την ποιότητα των μονάδων εστίασης. Από γυράδικα, σουβλατζίδικα, πιτσαρίες και κρεπερί, μέχρι τις γραφικές ψαροταβέρνες δίπλα στο κύμα.
Οι αμμουδιές της Λήμνου είναι λίγο-πολύ γνωστές σε όλους, με τη θάλασσα ρηχή και ζεστή, ήσυχη μπουνάτσα σαν λάδι, σαν τεράστια πισίνα.
Αυτό που ανακαλύπτει κανείς όταν έρχεται στη Λήμνο, είναι το καλό φαγητό.
Και δεν είναι μόνον οι τεράστιοι μπουφέδες των 5/άστερων ξενοδοχείων LEMNOS VILLAGE, PORTO MYRINA PALLACE και VAROS RESORT HOTEL, με την παραδοσιακή τοπική και χωριστά τη διεθνή κουζίνα. Είναι όλες οι ταβέρνες, από τον Ρωμέικο Γιαλό και τα Ρηχά Νερά μέχρι το Διαπόρι, από τον Αη-Γιάννη Κάσπακα μέχρι το Μούδρο, από το Πλατύ μέχρι τις Σαρδές, τον Κότσινα και το Κοντοπούλι.
Για να έχεις δυνάμεις για μπάνιο όλη μέρα στη θάλασσα, ξεκινάς το πρωί με ένα δυναμωτικό ολόπαχο παραδοσιακό πρόβειο γιαούρτι με μπόλικο ντόπιο αρωματικό θυμαρίσιο μέλι. Κι όταν πεινάσεις το μεσημέρι, θα φας καλά και δεν χρειάζεται να πληρώσεις πολλά, γιατί ένας αστακός στα κάρβουνα είναι το ίδιο νόστιμος όσο κι ένα μελανούρι, όσο κι ένας ντόπιος σαργός.
Ψαρότοπος η Λήμνος, αν ρωτήσεις ποιο είναι το πιο νόστιμο τοπικό ψάρι, θα σου πουν, «το φρέσκο», απ’ την κουτσομούρα μέχρι το λαυράκι, απ’ τη μαρίδα μέχρι τον ξιφία φιλέτο στα κάρβουνα με λαδολέμονο.
Χιλιάδες τα πρόβατα που βόσκουν νωχελικά στις πλαγιές του νησιού, εξαιρετικό το κρέας τους, το γάλα και τα γαλακτοκομικά προϊόντα, παράγουν τη γνωστή φέτα καλαθάκι και το μελίχλωρο κεφαλοτύρι. Στο μενού θα βρεις γίδα βραστή, είναι πραγματικά μια γευστική πρόκληση. Εντούτοις, μη βιαστείς να την παραγγείλεις, δοκίμασε πρώτα την κακαβιά, την παραδοσιακή με σκορπίνες, χειλούδες και πετρόψαρα απ’ την περιοχή Μούρτζουφλος και το νησάκι Σεργίτσι. Δοκίμασε πρώτα χταπόδι με κοφτό μακαρονάκι απ’ την περιοχή Πλάκα και μπαρμπούνι απ’ την περιοχή Φακός.
Στη Λήμνο δεν σερβίρουν εκείνα τα περίεργα που βλέπουμε στην τηλεόραση, που γεμίζουν μόνο το μάτι. Στη Λήμνο θα απολαύσεις χορταστικές μερίδες φλομάρια (χυλοπίτες) με αλανιάρη κόκορα, πασπαλισμένα με μπόλικο τυρί μελίχλωρι, μύδια αχνιστά, φάβα, κασκαβάλι, φέτα καλαθάκι σαγανάκι, γεμιστά με μάραθο, μουσακά νησιώτικο, χορταστικές μερίδες παστίτσιο, φασολάκια και κολοκυθάκια ντόπια πεντανόστιμα, ντομάτες που μοσχοβολάνε μπαχτσέ.
Απ’ την εποχή του Ομήρου η Λήμνος είναι γνωστή για το εξαιρετικό της κρασί, μοσχάτο Αλεξανδρείας, που εξάγεται σε όλο τον κόσμο, ακόμα και στη Γαλλία. Μη ξεχάσεις να το δοκιμάσεις – όπως, βέβαια, και τον περίφημο μαστιχάτο χαλβά Αχιλλαδέλη, που λιώνει στο στόμα, τους σαμσάδες και τα βενιζελικά, που είχαν αδυναμία ο Βενιζέλος και ο Τσώρτσιλ όταν ήταν εδώ στο νησί.
Δεν θέλει πολλά για να ευχαριστηθεί ο άνθρωπος.
Όπως λέει κι η Μαρινέλλα, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και καλό φαγητό.
Γι’ αυτό, Θέλεις καλά να φας; – Στη Λήμνο να πας!
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Ακολουθήστε το 
