Με ρωτάνε φίλες και φίλοι, που με γνωρίζουν προσωπικά, ποια είναι η άποψή μου για το ζήτημα που προέκυψε με την προβολή της ταινίας «Αγόρια στο ντους» σε δημοτικό σχολείο. Με ρωτάνε πιο συγκεκριμένα πώς θα το χειριζόμουν (με τη νέα μου ιδιότητα) εάν συνέβαινε σε συνάδελφο σχολείου που έχω την παιδαγωγική ευθύνη.
Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζω την ταινία, δεν την έχω δει ακόμη αλλά αντιλαμβάνομαι ότι όλο αυτό που έγινε αντανακλά σε μεγάλο βαθμό τη σχολική πραγματικότητα.
Με βάση νόμους του κράτους καλείται σήμερα ο/η εκπαιδευτικός να φέρει ένα νέο πνεύμα στο σχολείο, συχνά χωρίς θεσμικό πλαίσιο προστασίας. Ενώ δηλαδή θέλουμε εκπαιδευτικούς που να παίρνουν πρωτοβουλίες, να ευαισθητοποιούν τη μαθητική κοινότητα απέναντι στο διαφορετικό, να την εξοικειώνουν με τις τρέχουσες εξελίξεις και να καλλιεργούν καινούριες δεξιότητες (βλ. ήπιες δεξιότητες), είτε με τη διδασκαλία των γνωστικών αντικειμένων είτε με την οργάνωση εκπαιδευτικών δράσεων, αυτό στην πράξη πολλές φορές ακυρώνεται από το συγκεντρωτικό εκπαιδευτικό σύστημα και από τον κίνδυνο του να βρεθούν εκτεθειμένοι/ες.
Δυστυχώς, η προσωπική μου εμπειρία 25 χρόνων στη δημόσια εκπαίδευση δείχνει ότι οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί διστάζουν να υλοποιήσουν τις ιδέες τους γιατί έχουν κουραστεί από τη γραφειοκρατία, η οποία στέκεται συχνά εμπόδιο σε όποια προσπάθεια γίνεται για αυτονομία των σχολείων. Όταν πριν από χρόνια επισκέφτηκε το νομό μας υψηλός υπηρεσιακός παράγοντας του Υπουργείου Παιδείας ρωτήθηκαν οι διευθυντές και οι διευθύντριες των σχολικών μονάδων, που είχαν προσκληθεί, ποιες αλλαγές κρίνουν ότι χρειάζεται να γίνουν στο σημερινό σχολείο, έτσι ώστε αυτό να ανταποκρίνεται στη νέα εποχή και στα νέα δεδομένα.
Ελάχιστοι/ες πήραν τον λόγο ή σκέφτηκαν ότι ήταν μια μικρή ευκαιρία να ακουστούν. Αυτό που εγώ ζήτησα ήταν να δοθεί περισσότερη αυτονομία στον σύλλογο διδασκόντων. Και έδωσα το παράδειγμα των μετακινήσεων στο πλαίσιο υλοποίησης εκπαιδευτικών εκδρομών. Μέχρι τότε η αίτηση έγκρισης μετακίνησης έπρεπε να κατατίθεται στη διεύθυνση της υπηρεσίας λες και οι εκπαιδευτικοί δεν γνωρίζουν το νομοθετικό πλαίσιο για μια ασφαλή μετακίνηση. Ακόμη, δεν μπορούσε ο σύλλογος διδασκόντων αυτόνομα να καλέσει μία προσωπικότητα κύρους στο σχολείο.
Όπως χαρακτηριστικά είπα «τον Νανόπουλο να θέλω να καλέσω στο σχολείο μου, θα πρέπει πρώτα να το εγκρίνει η Αθήνα. Αυτό σημαίνει ότι δεν μας εμπιστεύεστε». Μετά από λίγο διάστημα, ο νέος νόμος έφερε αυτές τις αναγκαίες αλλαγές. Δεν έχω τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου, ώστε να πιστεύω ότι η δική μου παρέμβαση έκανε τη διαφορά. Είμαι σίγουρη ότι το υπουργείο γνώριζε, μελετώντας και το παράδειγμα πολλών ευρωπαϊκών χωρών, ότι η αυτονομία είναι θεμελιώδης για οποιονδήποτε οργανισμό.
Ένα άλλο (μεγάλο) ζήτημα είναι ότι οι γονείς πολλές φορές δεν εμπιστεύονται τους εκπαιδευτικούς. Αυτό είναι αποτέλεσμα, κατά τη γνώμη μου, της καχυποψίας με την οποία αντιμετωπίζει ο πολίτης σήμερα τους κρατικούς θεσμούς και τους ανθρώπους που τους υπηρετούν. Αλλά γι’ αυτό θα γράψω σε άλλη ανάρτηση.
Δεν μπορώ να πω τι θα έκανα ως σύμβουλος εκπαίδευσης σε αυτή την περίπτωση (την προβολή της ταινίας) γιατί δεν έχω όλα τα δεδομένα. Δεν αποφεύγω την ευθύνη των λόγων μου. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι εμπιστεύομαι την κρίση και την επιστημοσύνη των εκπαιδευτικών και σέβομαι την αγωνία τους για ένα ανοιχτό, δημοκρατικό σχολείο.
Ακολουθήστε το 
