Κατάπληκτη η κοινή γνώμη, παρακολουθεί τις συγκρούσεις των αναρχικών με τις ειδικές δυνάμεις της Αστυνομίας.
Του Κων/νου Τζέκη
Κάθε φορά, που γίνεται μια πορεία παρεισφρέουν ομάδες με κασκόλ και κράνη και σακίδια και παλούκια και πετάνε μολότοφ οπουδήποτε και όταν θα επανέλθουν στους Πανεπιστημιακούς χώρους, με την αίσθηση της ασφάλειας που τους παρέχει το άσυλο, θα αρχίσουν τα όργανα. Μολότοφ, επιθέσεις και βιαιότητες κατά των Αστυνομικών και φυσικά κατά των γειτονικών κτιρίων και περιουσιών.
Άλλοτε και όταν δημιουργούνται ευνοϊκές συνθήκες για τη δράση των αναρχικών, η κοινή γνώμη ακούει και αισθάνεται τη δημόσια απειλή, είτε με τη μορφή μολότοφ και εμπρησμών, είτε με τη μορφή αντικοινωνικών δράσεων, κάθε μορφής, είτε με την παράνομη κατάληψη και χρήση των εγκαταλειμμένων οικιών και ολόκληρων οικοδομών.
Απ’ την άλλη οι πολιτικοί φαίνεται να μην έχουν σταθερή και ταυτόσημη αντίληψη για την τιθάσευση αυτού του φαινομένου, που μπορεί να το προκαλεί η μακροχρόνια ανοχή φοίτησης στα ανώτατα ΑΕΙ και η παροχή προς αυτούς, κρατική στέγη και τροφή, η μέχρι πρότινος ασφάλεια του άσυλου που καταχράστηκαν αγρίως, η στήριξή τους από μερίδα του πολιτικού κόσμου και η επιβράβευση των δράσεών τους.
Επίσης μεγάλη επίπτωση φαίνεται να έχει στη δημιουργία και αναπαραγωγή αυτού του φαινομένου, η καταπίεση των μαθητών στα σχολεία και το κυνήγι των μορίων προκειμένου και μπουν στα ΑΕΙ. Αυτή η καταπίεση καθώς ισχυρίζεται ο Γάλλος Ψυχολόγος Καρλ Λε Μπον, δημιουργεί φοιτητές αναρχικούς ή επιρρεπείς στους λαοπλάνους!!! Αυτή η άποψη του Ψυχολόγου περί τα τέλη του 19ου αιώνα, είναι προφητική και φαίνεται να επαληθεύεται στη χώρα μας, αφού είμαστε η πρωταθλήτρια σ’ αυτή την φιλοσοφική θεωρία στην Ε.Ε. αφού είμαστε μια από τις ελάχιστες χώρες στον κόσμο (εμείς και η Ιαπωνία) που έχουν ιδιωτικά φροντιστήρια και έχουμε αναγάγει τα μόρια σε πρωταθλητισμό.
Αναρωτιέται και εύλογα η κοινή γνώμη τι κάνει η Αστυνομία. Αλλά πριν φτάσουμε στην Αστυνομία πρέπει να δούμε τι κάνει η Πανεπιστημιακή κοινότητα.
Το κύριο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι πως διαδίδονται οι ιδέες στους Πανεπιστημιακούς χώρους. Πως λοιπόν τα νέα παιδιά που μπαίνουν στο Πανεπιστήμιο και δεν έχουν ιδέα για την αναρχία, γίνονται ξεφτέρια; Τι κάνει η Πανεπιστημιακή κοινότητα; Για να κατανοηθεί ευκολότερα το πρόβλημα θα πρέπει να αναλογισθούμε ότι υπάρχουν Πανεπιστήμια, όπου δεν υπάρχει τουλάχιστον σε μεγάλο πρόβλημα αναρχισμός, όπως πχ. της Δυτικής Μακεδονίας. Συνεπώς οι νεοείσακτοι φοιτητές, δε φέρνουν την ιδεολογία από τα χωριά τους αλλά τη βρίσκουν και την ενστερνίζονται στα Πανεπιστήμια.
Ο Αναρχισμός όσο και αν μας κακοφαίνεται είναι μια ιδεολογία πολιτική και κοινωνική που εμφανίζεται σε χώρες με έντονα προβλήματα ανεργίας, αμφισβήτησης των θεσμών και απαξίωσης των ρόλων των κομμάτων.
Ένα άλλο ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί είναι η διάρκεια περιόδου ένταξης των νεαρών στον Αναρχισμό. Απ’ ότι γνωρίζω ελάχιστοι παραμένουν πιστοί στο δόγμα τους μετά τα τριάντα. Όταν με το καλό τελειώσουν τη Σχολή τους ή όταν τελειώσουν τα χρήματα και η υπομονή των γονιών τους μπαίνουν στην παραγωγή και ίσως να τους δούμε και Βουλευτές δεξιών κομμάτων (Μην απορείτε ξέρω τι γράφω!!!)
Είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί μια ιδεολογία με ΜΑΤ και Αστυνομικά μέτρα ή πρέπει να ανοίξει ένας σοβαρός και συνεχής ιδεολογικός διάλογος στις Πανεπιστημιακές κοινότητες;
Είναι γνωστό, ότι κάθε φορά που χρησιμοποιείται η Αστυνομία να τιθασεύσει μια ιδεολογία, αυτή γιγαντώνεται . Τα γεγονότα, η έξαρση των συγκρούσεων, και η αύξηση της βιαιότητας, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Για να αντιμετωπισθούν οι εκτροπές της Δημοκρατίας απαιτείται διάλογος, επιχειρηματολογία, δικαιοσύνη, ισονομία, ίσες ευκαιρίες, πειστικότητα και όχι ΜΑΤ και δακρυγόνα.
Πριν από όλα αυτά, ταχύτατη αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος, ώστε το παιδί να αγαπήσει το σχολείο του, τα μαθήματά του και βασικά τους εκπαιδευτικούς του.
Να μην ξεχνάμε ότι στην Μοναρχία, ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει ότι θέλει. Στην Αριστοκρατία, λίγοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Στη Δημοκρατία, κανείς δεν κάνει ότι θέλει.
Συνεπώς καθήκον των Πανεπιστημίων είναι να ανοίξουν διάλογο, προκειμένου να περιορίσουν την αχαλίνωτη νεανική ορμή ή να τη διοχετεύσουν σε ωφελιμιστικές δράσεις και της Πολιτείας να δώσει το παράδειγμα ισονομίας, δικαιοσύνης, τιμιότητας, αλήθειας και σεβασμού των δικαιωμάτων όλων των έμψυχων όντων, αλλά προ πάντων ανθρώπινες συνθήκες μάθησης στα σχολεία.
Όσο για την Αστυνομία να επιδεικνύει στις επεμβάσεις της αίσθημα μητρικής αγάπης και σεβασμού της προσωπικότητας του καθενός πολίτου και θεϊκής προστασίας και συμπεριφοράς στους αδύναμους και στους έχοντες την ανάγκη της κρατικής φροντίδας και προστασίας.
Ακολουθήστε το 
