Ειρήνη μου καλημέρα…
Αυτήν η καλημέρα δεν είναι καλή σαν όλες τις άλλες που στέλνω κάθε μέρα στους φίλους μου…
Σαν αυτήν που έλεγες κάθε μέρα όταν μου ανοιγες την πόρτα με ένα φαρδύ πλατυ χαμόγελο…
Αυτήν την ώρα θα έπρεπε να είμαστε στο ΚΔΑΠ και να είμαστε με τα παιδιά που τόσο λατρευες, που τόσο σε λάτρευαν…
Έρχομαι στην Θεσσαλονίκη αλλά όχι για τον γάμο σου, αλλά…δε μπορώ να το πω…
Δε μπορώ να πιστέψω ότι δε θα σε δω χαμογελαστή, όπως ήσουν παντα…
Δε μπορώ να το πιστέψω ότι κάποιος αλήτης σε πήρε από κοντά μας…
Ένας <<άνθρωπος>> που ακόμα κι αν συλληφθεί σε μερικά χρόνια (με τους νόμους που έχουμε) θα ξαναβγεί έξω στην κοινωνία και θα συνεχίσει τη ζωή του και μάλλον θα κάνει τα ίδια ή και χειρότερα σε κάποια άλλη Ειρήνη…
Βλέπεις δεν είχε την τυχη να τον εκπαιδεύσεις εσύ. ..
Να του μάθεις αυτά που μαθαινες στα παιδιά μας στο ΚΔΑΠ…
Να του μάθεις τι είναι ενσυναίσθηση, ότι δεν είναι καλό πράγμα το να πίνεις αλκοόλ και ειδικά, αν πιεις, να μην οδηγήσεις, γιατί μπορεί να κάνεις κακό…
Να παιξεις μαζί του, να του μάθεις να ζωγραφίζει, να χειροτεχνει, να του μάθεις να αγαπά τα άλλα παιδιά και να κάνουν φίλους…
Σταμάτησα στα διόδια για να γράψω το κείμενο αυτό, γιατί δεν ήμουν σε θέση να οδηγήσω…
Θυμάμαι την πρωτη ημέρα που σε γνώρισα στη συνέντευξη, όταν ήρθες…
Η συνάδελφος του συντρόφου σου μου είχε πει για σένα, μου είπε τα καλυτερα και μου ζήτησε να σε δω, αν και ξέρει πόσο αυστηρός είμαι στην επιλογή προσωπικου…
Σε θυμηθηκα, όταν μου ανέφερε το επίθετο σου, γιατί μου είχε μείνει χαραγμένο το βιογραφικό σου…
Δεν ήταν σαν όλα τα άλλα…
Ήταν υπέροχο, κατεγραφες όλο σου το εκπαιδευτικό έργο, αλλά στη φωτογραφία είχες ένα αυστηρό υφος και η αλήθεια είναι ότι για αυτό δεν σε είχα καλέσει νωρίτερα…
Χάρη στην Κατερίνα όμως…σε κάλεσα!
Λέω μέσα μου… ας κάνω το ψυχικό…
Και σκας μέσα στο γραφείο μου με το χαμόγελο σου, με την άνεση και τον τσαμπουκά που σε διέκρινε…
Στο τρίτο δευτερόλεπτο είχες κερδίσει…με το σπαθί σου τη θέση του νηπιαγωγου στο ΚΔΑΠ…
Ειρήνη μου ποσο θα μας λείψεις…
Καμμιά φορά σε μάλωνα για να σε συγκρατήσω, καθώς έβγαζες πολύ πάθος πάνω στη δουλειά, αλλά το ήξερες κι εσυ τι ομαδάρα ήμασταν όλοι μαζί…
Ένιωθα τόσο ασφάλεια για τη λειτουργία του ΚΔΑΠ που μπορουσα να φύγω για τις άλλες δουλειες μου χωρίς να ανησυχω…
Μαζί με τη Μαρία, την Σπυριδούλα και τη Ραφαέλα κάναμε μια αχτύπητη ομάδα που φάνηκε και από τα αποτελέσματα τόσο στην ποιοτητα όσο και στην ποσότητα…
Να κλείσω Ειρήνη μου και με ένα δυσάρεστο…
Βγήκαν σήμερα τα χαράματα τα αποτελέσματα των voucher της νέας σχολικής χρονιάς…
Ο Δημητράκης ο Ευθυμιάδης δεν πηρε voucher…
Βλέπεις η κοινωνική πολτικη της κας Δομνας Μιχαηλίδου ως εκεί φτάνει..
Παιδί μονογονεϊκης οικογένειας είναι και η μητέρα του δουλευει καθαρίστρια σε ιδιωτική εταιρεία…
Θεωρείται για το υπουργείο κοινωνικής πολιτικης προνομιουχα…
Το κράτος όμως πληρωνει έναν εκπαιδευτικο (δημόσιο υπάλληλο) για την παραλληλη στήριξη του Δημητράκη στο 2ο δημοτικό σχολείο Κοζάνης!!!
Τα αποτελέσματα της παραλληλης στήριξης συμφωνα με αυτά που μας λένε οι άλλοι γονείς ηταν συμμαθητων του : τραγικά
Τα αποτελεσματα στο ΚΔΑΠ (που δεν στοιχίζει στο κράτος κάτι παραπανω) : ας μιλήσουν οι γονείς των συμμαθητών του Δημητράκη και παλι…
Ειρήνη μου μας χρέωσαν ως κράτος για την πανδημια 47 δις ευρώ (έτσι δήλωσε ο κατά τα αλλά επιτυχημένος υπουργός Οικονομικών), αλλά η κα Δόμνα Μιχαηλίδου δε μπορεί να βρει 30 εκατομμύρια ευρώ για να παρουν voucher όλα τα παιδιά των ΚΔΑΠ…
Λες και είναι παιδια άλλου Θεού!
Στην Ελλάδα ανάγκες (αυτό δείχνει η πρακτική του υπουργείο υ) έχουν μόνο τα παιδιά 0-4 ετών και οι ΑΜΕΑ ενώ αν εισαι παιδι δημοτικού…παιξε με το playstation, με το κινητό ή το tablet…
Βρήκε όμως 10 εκατομμύρια ευρώ για τα ανύπαρκτα (στην Κοζάνη τουλάχιστον) δημοτικά ΚΔΑΠ για να συντηρισουμε τον πελατειακό κομματικο μηχανισμό μας…
Εδώ είναι ολοφάνερη καταστρατήγηση υπέρ των δημοτικών ΚΔΑΠ και εναντίον των ιδιωτικών. ..
Ειρήνη μου σε κουρασα…
Γράφω το όνομά σου και δακρύζω…
Είμαι εδώ στα ψηλά, στα διόδια στον Πολυμυλο και σου γράφω, πριν ερθω να σε χαιρετίσω με τα αλλά κορίτσια για τελευταία φορά…
Ειρήνη μου, κορίτσι μου…καλό σου ταξίδι…
Έκανες αυτό που πάντα ήθελες να κάνεις…
Άφησες το στίγμα σου…
Έκανες δουλειά σ’αυτή τη ζωή…
Όσο προλαβες…
Όσο σε άφησαν..
Ακολουθεί το τελευταίο κουκλοθέατρο που παρουσίασες στα παιδάκια…
Ακολουθήστε το 
