Συζητήσεις επί συζητήσεων και κατανάλωση τεραστίων ποσοτήτων σάλιου, για να πείσουμε ή ίσως, πράγμα σπάνιο, για τα Ελληνικά δεδομένα της ξερό-λαγνείας, περί των αξιών της ζωής και των ηθικών αξιών.
Ψάχνουμε και ψαχνόμαστε διαρκώς στις ηλεκτρονικές σελίδες να βρούμε οτιδήποτε θα θέλαμε να διαβάσουμε, αδιαφορώντας αν είναι αλήθειες ή ψεύδη, εξυπνάδες ή τερατολογήματα.
Παρασυρόμαστε και ενσωματώνουμε τις αερολογίες και τα ανεύθυνα δημοσιεύματα ώστε ακολουθώντας το σύνδρομο της Στοκχόλμης αρπάζουμε τη σκυτάλη σαν μια σπουδαία ευκαιρία και τρέχουμε να κατακτήσουμε το τέρμα. Ποιο τέρμα δεν γνωρίζουμε, αρκεί να τρέχουμε διαρκώς και αενάως. Για την ιστορία το σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι το εξής. Πριν χρόνια στη Σουηδία έγινε μια αρπαγή λεωφορείου και οι απαχθέντες ενσωματωθήκαν τις απαιτήσεις του απαγωγέα τους και όταν αυτός αποφάσισε να παραδοθεί, αυτοί ανέλαβαν να συνεχίσουν τον αγώνα του.
Για να έχουμε και μια επικάλυψη νομιμότητας στις αιτιάσεις μας αλλά και να πείσουμε τους αναποφάσιστους, επικαλούμαστε ευκολότατα το Σύνταγμα, αν κάποιος θεωρούμε ότι παραβιάζει τα όρια του ή επικαλούμαστε τις Αρχές να επέμβουν για να διορθώσουν την εκτραπείσα τάξη και τα τοιαύτα.
‘Όμως τι γίνεται όταν το Σύνταγμα, τους Νόμους και τις ηθικές αξίες τις παραβιάζουμε εμείς; Κατ’ αρχήν πρέπει να συμφωνήσουμε ότι εμείς σπάνια ή ποτέ δεν παραβιάζουμε το Σύνταγμα και γενικά τις ηθικές αξίες. Αυτό είναι έργο των απολίτιστων γειτόνων μας, των ασυνείδητων πολιτών και της άκαρδης κοινωνίας και ποτέ δικό μας.
Έτσι επι χρόνια σχεδόν δια βίου, δεχόμαστε τις ιατρικές υποδείξεις, παραδινόμαστε στην αναισθησία των χειρουργείων, φιλάμε τα χέρια των σύγχρονων θεών μας που είναι οι γιατροί μας, καταπίνουμε με το τσουβάλι τα αντιβιοτικά, για να τους σταυρώσουμε όταν αυτοί θα μας πούνε, οτιδήποτε αντίθετο με τον αυθαίρετο δάσκαλο της κακιάς ώρας στο ίντερνετ ή απορρίπτουμε τα εμβόλια σαν -Θεέ και Κύριε- δημιουργήματα του διαβόλου.
Επί χρόνια γευόμαστε τα αγαθά του ηλεκτρικού ρεύματος αλλά ποτέ δεν σκεφτόμαστε ότι για να παραχθεί αυτό το πολύτιμο αγαθό, κάποιοι εκεί μακριά στον τόπο της παραγωγής του, υποφέρουν από τη ρύπανση, τον μολυσμένο αέρα και το πικρό νερό των ορυχείων ή διαμαρτυρόμαστε για τις κλειστές δομές μεταναστών, ενώ ευχαρίστως συμφωνούμε να λειτουργήσουν σε άλλη περιοχή, αλλά ποτέ στη δική μας.
Ποτέ δεν σκεφτόμαστε ότι τρέχοντας στους δρόμους με τον θόρυβο του οχήματός μας μας που σκοπίμως έχουμε βγάλει τον σιωπητήρα κάποια παιδιά αδυνατούν να διαβάσουν επειδή τα σπίτια τους βρίσκονται στις παρυφές των δόμων ή των ασθενών που βαριανασαίνουν στα κρεβάτια του πόνου. Άλλοτε με την αλόγιστη κατανάλωση αλκοόλ σκοτώνουμε με το αυτοκίνητο που το μετατρέπουμε σε θανατηφόρο όπλο.
Ποτέ δεν σκεφτόμαστε ότι αντιδρώντας, απεργώντας, πορευόμενοι, κάποιοι αδυνατούν να πάνε στον προορισμό τους, στο νοσοκομείο ή οπουδήποτε έχουν ανάγκη ή ποτέ δεν σκεφτόμαστε ότι απεργώντας κατά τη διάρκεια των εξετάσεων κάποιοι γονείς και τα παιδιά τους αγωνιούν.
Απλά εμείς ασκούμε το Συνταγματικό μας δικαίωμα της απεργίας ή της ισότητας των πολιτών ή της ελευθερίας και στεκόμαστε με τα επιχειρήματά μας αμετακίνητοι στις θέσεις μας, βουβοί στις κραυγές αγωνίας των θιγομένων από τις ενέργειές μας ή τις αποφάσεις μας.
Διατυμπανίζουμε ότι είμαστε πιστοί στις ηθικές αρχές της ισότητας, της αλήθειας, της συγχώρεσης, της αγάπης και όλων των Πλατωνικών ή Αριστοτελικών ή Χριστιανικών ηθικών αξιών και αγανακτούμε αν κάποιο μας τις περιορίζουν.
Ίσως όμως αγνοούμε ότι η ηθική αγανάκτηση, είναι τις περισσότερες φορές 10% ηθική, 40% αγανάκτηση και 50% φθόνος.
Ακολουθήστε το 
