Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Έχει, λέει, τζακπότ, πολλά εκατομμύρια. Κι όλους τους έχει πιάσει μανία να το πιάσουν και να γίνουν πλούσιοι.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ή μάλλον αργοπεθαίνει, μέχρι να μείνεις άφραγκος, ταπί και ψύχραιμος.
Εγώ, πάντως, δεν θα παίξω, γιατί θέλω να έχω το κεφάλι μου ήσυχο.
Πρώτον, γιατί οι περισσότερες διαφημίσεις είναι παράνομες και παραπλανητικές (τα ψιλά γράμματα ότι μπορεί να χάσεις την περιουσία σου μερικές δεν τα αναφέρουν καθόλου, κι άλλες δεν προλαβαίνεις να τα διαβάσεις).
Δεύτερο, γιατί οι πιθανότητες να κερδίσω είναι μόνο μία στο ενάμισι εκατομμύριο. Σαν να λέμε, δηλαδή, ότι θα παίξουν όλοι οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης (1.500.000) και θα κερδίσει μόνον ένας.
Και τρίτο και κυριότερο, γιατί αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και κερδίσω, τότε θα βρω τον μπελά μου.
Μέρα-νύχτα θα με ψάχνουν όλοι, συγγενείς, φίλοι, συμμαθητές, γνωστοί και άγνωστοι που έχω χρόνια να τους δω και να τους ακούσω, και θα μου ζητάνε δανεικά και αγύριστα.
Όλα τα εκπολιτιστικά και αθλητικά σωματεία, ΜΗΚΥΟ, εκκλησίες, επιτροπές συσσιτίων, αποπερατώσεις ιερών ναών, κόμματα κλπ. θα μου ζητάνε να κάνω δωρεές.
Θα με εκβιάζουν οι διάφοροι απατεώνες και τρομοκράτες, θα απαγάγουν το εγγονάκι μου και θα ζητάνε λύτρα, θα τρυπήσουν τα λάστιχα του αυτοκινήτου μου κλπ.
Θα αναγκαστώ να φύγω να ζήσω άγνωστος μεταξύ αγνώστων σε άλλο μακρινό μέρος που δεν με ξέρουν, π.χ. στη Βραζιλία. Για να μη με αναγνωρίζουν θα αφήσω γένια και μουστάκι, και θα φοράω περούκα…
Να μού λείπει το βύσσινο!
Το είπε και ο αρχαίος μας πρόγονος ο Επίκουρος, «Λάθε βιώσας».
Καλύτερα φτωχός και να κοιμάσαι τη νύχτα κανονικά και ήσυχος, παρά πλούσιος και να σε τρώει, να μη ξέρεις από πού θα σου ‘ρθει.
Ακολουθήστε το 
