Της Ρίτσας Σπυρίδου
Η σκέψη από μόνη της ορίζει κουλτούρα σεβαστική, τρυφερή.
Εκπέμπει ζεστασιά, αλληλεγγύη. Να! πως να το πω, μυρίζει ζεστό ψωμάκι! μυρίζει μούστο!!!
Ένα μικρό παγκάκι.
Ένα μικρούτσικο αίτημα τεράστιας αγκαλιάς συναισθημάτων.
Δάσκαλοι και μαθητές διδάσκουν τρόπο που δεν κατοχυρώνει ,δυστυχώς, νοοτροπία για εμάς τους μεγάλους, αλλά χαράζει ευτυχώς, τη δική τους πορεία.
« Σε μια ρώγα από σταφύλι!»
Έπεσαν εφτά σπουργίτες και τρωγόπιναν οι φίλοι!!!
Εδώ…, να μείνουμε.
Στα εφτάχρονα παιδιά του 2ou Δημοτικού Σερβίων ,που προβληματίζονται και απλώνουν την αγκαλιά τους στη ζωή χωρίς να την ονομάζουν πρόβλημα. Άλλωστε από πότε η αγάπη και η έγνοια είναι πρόβλημα? Όχι …είναι σεμνή και ταπεινή στάση ζωής που δεν εγκλωβίζεται στο εγώ . Έχει θέληση και κουράγιο για το εμείς.
Εδώ…, να μείνουμε.
Στους δασκάλους των παιδιών που τροφοδοτούν τη σκέψη τους και το ψυχισμό τους για το «ευ ζην».
Μπροστά στη μεγαλοψυχία, η όποια υλική προσφορά μοιάζει σταγόνα στον ωκεανό και ως τέτοια να πορευτεί.
Εδώ , να κάνουμε τη στάση μας.
Σε αυτούς, που ο κόσμος τους! αξίζει το σεβασμό μας και το χειροκρότημά μας.
Για μας τους …άλλους, να! πως να το πω …θέλει πυγμή! για να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων.
Εύγε! σε αυτούς τους δασκάλους που γαλουχούν τα παιδιά μας, με την ευχή οι μαθητές να συνεχίσουν να διδάσκουν όλους τους «μεγάλους».
Ακολουθήστε το 
