του Β. Π. Καραγιάννη
Ανεβοκατεβαίνοντας την οδό Π.& Λ. Παπασιώπη (αρχίζει από την οδό Δημοκρατίας πρώην Β. Γεωργίου) προς Αγία Αννα, χαμηλό Αηλιά, ναό Μεταμορφώσεως και το φριχτά εγκαταλειμμένο Ξενία, η τοπική ιστορία σε ακολουθεί κατά πόδας ή και παρά πόδας. Ο δρόμος άλλαξε ονομασία τουλάχιστον 3 φορές. Τώρα ονομάζεται Λ. και Π. Παπασιώπη προς τιμήν των κοζανιτών λογίων (έζησαν και δημιούργησαν κυρίως στη Θεσσαλονίκη) εκεί είναι και το ανακαινισμένο πατρικό τους. Πριν λεγόταν Μοράβα (τι ήθελε εκεί ο παραπόταμος του Δούναβη;) το σωστό ήταν Μόροβα πrος τιμήν των κοζανιτών στρατιωτών που πολέμησαν στη μάχη του Μόροβα, βουνό στην Αλβανία, όπου διακρίθηκε για τον ηρωισμό του το 27 Σ. Π που έδρευε στην Κοζάνη. Ακόμα πιο πριν ονομαζόταν Οδός ΚΛΕΜΠΕΛΣΜΠΕΡΓΚ προς τιμήν του κόμητος ΚΟΥΝΟ ΚΛΕΜΠΕΛΣΜΠΕΡΓΚ Υπουργού της Παιδείας στην Ουγγαρία, ο οποίος βοήθησε πολύ στην ευνοϊκή λύσιν του Χαρισείου Κληροδοτήματος στην Κοζάνη. Ο Παύλος Χαρίσης με καταγωγή από την Κοζάνη ήταν από τους μεγαλύτερους ευεργέτες της Βουδαπέστης. Στη Λευκόβρυση με το κληροδότημά του ιδρύθηκε η Γεωργική Σχολή που βοήθησε πολλούς αγρότες της περιοχής να αποκτήσουν μια σύγχρονη γνώση γύρω από την καλλιέργεια της γης. Φυσικά σήμερα τίποτε δεν υπάρχει που να θυμίζει τη Σχολή και τους δωρητές, εξωτερικά τουλάχιστον. Οι παλιοί της πόλης έλεγαν πως στην μεγάλη γλίστρα της αγίας Αννας στην οποία «ταξίδευαν» , το χειμώνα χιονοβολούσαν την ξενόφερτη πινακίδα με τσιόμκες, ήγουν χιονόμπαλες με πέτρα μέσα. Παράλληλη οδός μ’ αυτήν είναι η Δελμούζου – του Ανδρέα κι όχι του Αλέξανδρου του παιδαγωγού- ο οποίος ήταν Πρεσβευτής της Ελλάδος στη Βουδαπέστη κατά το μεσοπόλεμο και βοήθησε κι αυτός στην ευνοϊκή λύση του Χαρισείου Κληροδοτήματος, «εις τον οποίον η Κοζάνη οφείλει μεγάλη ευγνωμοσύνη» όπως γράφει ο Ν. Π. Δελιαλής στην «Αναμνηστική έκδοσις Π. Χαρίση» 1935.
Ακολουθήστε το 
