Προηγούνταν ιππείς (του Αριστοφάνη), όπως τότε 11-10-1912 καβαλάρης ήταν ο πρώτος ελευθερωτής της πόλεως και αργοτερότερον στο θέατρο δρόμου με αφορμή την 100ετηριίδα απελευθέρωσης του αείμνηστου Γιάννη Καραχισαρίδη οι έφιπποι ηγούνταν της πομπής.
Λαογραφικοί και αποκριάτικοι σύλλογοι εν στολή έσερναν αιχμάλωτες μεγάλες ελληνικές σημαίες· 3 μπάντες Κοζάνης Πτολεμαϊδος, Ελασσώνος έπαιζαν επίκαιρα αλλά βαρύθυμα μαρς, στρατός, πρόσκοποι, αμέτρητοι ιερείς, κλήρος και λήρος, ψαλτάδες νέφος, μικρό δάσος τα λάβαρα των αναστάσεων που έφερον οι επίτροποι σαν τις σημαίες των εθνικών επετείων, μια ζυγιά αδέσποτων σκυλιών που μετείχαν της πορείας και γαύγιζαν ήπια, Λαός του θεού ευλογημένος μέγα πλήθος με τις μισοκαμμένες τις λαμπάδες της Αναστάσεως. Αλλά το Δημαρχείον αφώτιστον κι έτσι έχασε σε τις ευλογίες…
Ήταν η συνοδεία του εορταστικού θιάσου που έφερνε την εικόνα της Παναγίας της Μυδραλιοχτυπημένης (μεγάλη η χάρη Της) από Γερμανούς από τη μονή Ζιδανίου στον καθεδρικό της πόλεως όπως κατ’ έτος και έθος γίνεται δια την ενιαύσιαν ζητεία και προστασία.
Τα πυροτεχνήματα βροχή, όπως τη μέρα που η Κοζάνη ανήλθε ποδοσφαιρική κατηγορία και δεν θα παίζει με τα χωριά πλέον.
Τέτοια σύναξη είχε να δει η πόλη από την απελευθέρωσή της το 1912 (δε θυμάμαι βέβαια γιατί δεν είχα γεννηθεί).
Προσπάθησα να δω την εικόνα αλλά η Παναγία απουσίαζε είχε δραπετεύσει πανικόβλητη από τις κροτίδες στο μοναστήρι της. Μια από τις μπάντες έπαιζε συνεχώς το Χριστός Ανέστη, εκ νεκρών εννοείται…
«…μόνον που με κοίταζαν από μέσα μου
νωπά τα μάτια της απ’ τα κεριά
και σφύριζα θυμάμαι το «Χριστός Ανέστη»
έγραφε στα «Μαύρα λιθάρια» του ο Μιχάλης Γκανάς.
– Πάσχα λύτρον λύπης;
