Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος του κορωνοϊού, με τα χιλιάδες φέρετρα που βλέπαμε στην τηλεόραση, με τον πανικό, τα άδεια ράφια στα σουπερμάρκετ, τα lockdown και τα home delivery, το κλείσιμο των τακτικών κλινικών στα νοσοκομεία και την μετατροπή τους σε Μονάδες Εντατικής Διασωλήνωσης, με τις πρώτες κηδείες γνωστών και φίλων μας, τότε αυτοί ήταν επιστρατευμένοι στην πρώτη γραμμή του μετώπου.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Ντυμένοι με αποστειρωμένη χειρουργική στολή έμοιαζαν σαν εξωγήινοι. Πάλευαν μέρα-νύχτα να μας σώσουν από τον θάνατο.
Δεν υπήρχε τότε ούτε εμβόλιο ούτε ηλεκτρονική κάρτα εργασίας για 8ωρο. Αμίλητοι και εξουθενωμένοι πολεμούσαν 18 ώρες το 24ωρο μέσα στις ΜΕΘ. Και όταν τελείωνε η 18ωρη βάρδια τους εξαντλημένοι προλάβαιναν να πάρουν μερικές ανάσες και να πέσουν να λαγοκοιμηθούν μόνο 2-3 ώρες.
Αυτούς τους ήρωες και σωτήρες μας, τους γιατρούς και τους υγειονομικούς, τους πετάξαμε έξω από το νοσοκομείο, επειδή δεν εμβολιάστηκαν. Δέκα (10) μήνες μέχρι τώρα είναι άνεργοι και απλήρωτοι.
Έφτασαν στο σημείο να μην έχουν να ζήσουν και να κάνουν απεργία πείνας.
Όχι μόνο δεν θα κάνουν παραθέριση και διακοπές σαν κι εμάς, αλλά πολλοί από αυτούς για να επιβιώσουν στηρίζονται στην ελεημοσύνη και τις κοινωνικές δομές της εκκλησίας, φιλανθρωπικών φορέων και γνωστών τους.
Οι σωτήρες μας είναι σε αναστολή. Περιμένουν να ξαναμπούν στη μάχη μέσα στις Εντατικές, ιδίως τώρα με τις υπερμεταδοτικες μεταλλάξεις και το αναμενόμενο νέο κύμα.
Μέχρι πότε θα είναι σε αναστολή και η δική μας λογική και η δική μας ευγνωμοσύνη;
