Στων Τεμπών την κοιλάδα
Μια παγερή νύχτα του Φλεβάρη
Ο ουρανός μες στη χλωμάδα
Χωρίς άστρα και φεγγάρι.
Ένα τρένο μ’ όνειρα πολλά
Ταξιδεύει προς τη Θεσσαλονίκη
Πρόσωπα ανέμελα και γελαστά
Που δεν περιμένουν δίκη.
Ξαφνικά σύγκρουση τρομερή
Καπνός, λάβα και θεόρατη φωτιά
Καντήλια που σβήνουνε μ’ ορμή
Κι η πλάση κλάμα γοερά.
Σίδερα τσαλακωμένα σαν χαρτί
Και βαγόνια πλαγιασμένα
Όνειρα που χάθηκαν σε μια στιγμή
Και στη γη είναι πια θαμμένα.
Ψυχές που αναδύονται ψηλά
Κι οι συγγενείς μέσα στον πόνο
Οι μνήμες τους σαν τα καρφιά
Ματώνουν και πληγώνουν μόνο.
Ένα απίστευτο έγκλημα μεγάλο
Που ζητά επίμονα δικαιοσύνη
Που ζητά την αλήθεια δίχως άλλο
Για ν’ ανθίσουν στους τάφους κρίνοι.
Ακολουθήστε το 
