Ποίημα της  Ελένης  Νάτση

–Μικρό βιβλιαράκι

δεν είσαι παιχνιδάκι

Μα σε κρατά σφιχτά,

το παιδικό χεράκι.

Χρώματα και εικόνες,

γυαλιστερές σελίδες!

«Μαμά εσύ το είδες,

πόσο σε αγαπώ,

καθώς μου το διαβάζεις

σε τρυφερό ρυθμό»;

–Και βέβαια το είδα.

Στην κάθε του σελίδα

το βλέμμα σου κοιτώ.

Τον ενθουσιασμό σου,

το γέλιο, τη χαρά σου,

την τόση προσοχή σου,

και όνειρο κρατώ,

να μάθεις να διαβάζεις

και μέσα στα βιβλία

να βρίσκεις το καλό!

◊◊◊◊◊◊

–Μεγάλωσα μητέρα

και να διαβάζω ξέρω.

Βιβλία ξέρεις πόσα,

είδα, μα και θα ιδώ;

Οι άνθρωποι τα γράφουν

και βάζουν τόσο κόπο

και στύβουν το μυαλό!

Στη μια η επιστήμη,

στην  άλλη λογοτέχνες.

Και γράφουνε με κέφι

και την αλήθεια ψάχνουν,

όπως  κάνω κι  εγώ.

Μα είναι τέτοιο πλήθος

οι γνώμες και οι σκέψεις !

Σα να βουτάω μέσα,

σ’ έναν ωκεανό!

Και δώσε την ευχή σου

να έχω τα βιβλία

για φίλο  και οδηγό!

Και πιο πολύ απ’ όλα,

όσα κι αν διαβάσω,

στο τέλος την αλήθεια,

μητέρα, να τη βρω!..

  Ελένη Νάτση