Η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του. Ο Ηράκλειτος έλεγε πως «η διαμόρφωση του χαρακτήρα σου γίνεται από τις επιλογές σου, μέρα με τη μέρα. Ποια είναι τα ενδιαφέροντά σου; Ποιες οι σκέψεις σου; Ποιες οι πράξεις σου; Αυτό θα γίνεις».

Διαμαντή Θ. Βαχτσιαβάνου

Τα συνδικάτα απέκτησαν κακό όνομα στην κοινωνία, λόγω συμπεριφοράς των «στελεχών» τους. Μοιράστηκαν την συνδιοίκηση με όλα τα «καλά του παραδείσου» και τώρα που όλα καταρρέουν, μοιάζουν με το παραμύθι του ψεύτη βοσκού. Όταν είπε την αλήθεια, κανείς δεν έτρεξε σε βοήθεια και ο λύκος έφαγε όλα τα πρόβατα!

Η έπαρση είναι το εμπόδιο της προκοπής και κάποιοι, μη ξέροντας να ακούν, δεν ξέρουν και να μιλούν. Ή όταν μιλούν, δεν τους ακούει κανείς. Δεν γνωρίζουν πως σε κάθε κύκλο, κάθε σημείο είναι ταυτόχρονα αρχή και τέλος;

Δεν γνωρίζουν πως δεν μπορείς να μπεις δύο φορές στο ίδιο ποτάμι; Αφού «ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι το πεπρωμένο του», τολμάμε να ρωτήσουμε «ποια σχέση μπορεί να έχουν τα εργατικά συμφέροντα με τις ανομίες των συνδικάτων; Είναι όλοι ίδιοι; Φυσικά και όχι. Όπως έλεγε ο Κομφούκιος «ο άριστος είναι σταθερός γιατί έχει αρχές, όχι γιατί έχει πείσμα». Δεν υπάρχουν στα συνδικάτα στελέχη με αρχές; Φυσικά και υπάρχουν. Πού βρίσκονται όμως, όταν ο «νεκροθάφτης» λέει πως ο συνδικαλιστής δεν έχει ηθική στις ενέργειές του; Όταν «αφήνεται» να ξεσαλώσει μια παρεούλα, που εκμεταλλευόμενη την κομματική ετικέτα, συμπεριφέρεται όπως ο Ναπολέοντας; Ξεχνάνε πως η μοίρα της αλαζονείας έχει και το βατερλό του;

Συνδικαλισμός είναι οργάνωση ατόμων σε συνδικάτα για την διεκδίκηση και την προάσπιση των συμφερόντων τους. Αυτό είναι το υγιές κομμάτι του συνδικάτου, ενώ υπάρχει και η κακή πλευρά. Κατά το λεξικό «Επιστήμη και Ζωή», μεταφορικά και με κακή σημασία, αναφέρεται ως συνδικάτο «ομάδα κακοποιών ή μαφία». Θέλουμε να πιστεύουμε πως το τελευταίο δεν έχει – και δεν μπορεί να έχει – σχέση με τα εργατικά συνδικάτα. Για να αποφύγουμε όμως τον κακό δρόμο, πρέπει να αποβάλλουμε την κακή πλευρά.

Αν κάτι κακό συμβαίνει γύρω από το ζήτημα, θα πούμε πως… Αδελφοί εν Χριστώ, λυπούμαστε για τον εαυτό μας. Αλλά λυπούμαστε και για τον εαυτό σας. Για τον εαυτό μας, γιατί σας πιστέψαμε. Για τον εαυτό σας, γιατί δεν έχετε την αίσθηση του κακού που κάνετε!