Μακάρι να μην ήταν έτσι

Τελικά πρέπει να μας δώσουν το ρεκόρ Γκίνες και για να ακριβολογούμε το ρεκόρ γκρίνιας.

Του Κων/νου Τζέκη

Φτάνει  να πέσει μια νιφάδα χιονιού, να βρέξει, να πλημμυρίσει, να κάνει ζέστη, καύσωνα, απεργία, συγκέντρωση και οτιδήποτε  για  να βγουν από  τα μπαούλα των καναλιών μας τα φουσάτα, οι φουστανέλες, τα καριοφίλια και φυσικά τα εμβατήρια για να θρηνήσουμε, να παραπονεθούμε, να διαμαρτυρηθούμε, να γκρινιάξουμε για ότι εκτός από το καθημερινό στρίμωγμα στους δρόμους (αυτό μπήκε στη ζωή μας), παράξενο ή  έκτακτο μας συμβαίνει.

Είχε πλημμυρίσει  η Μάνδρα για πολλοστή φορά και οι άνθρωποι  θα θρηνούν για πολύ καιρό τους ανθρώπους τους που χάθηκαν κάτω από τόνους λάσπη. Μαζί με τους ανθρώπους, χάθηκαν οι περιουσίες τους τα αυτοκίνητά τους, τα σπίτια τους, τα εμπορεύματά τους, η αξιοπρέπειά τους.

Κάηκε το Μάτι μαζί με πλέον των εκατό ανθρώπων. Τα ίδια Παντελάκη μου, αφού είχε προηγηθεί η Ηλεία. Για μέρες έγινε στα ΜΜΕ ο κακός χαμός και ύστερα σιωπή.  Επειδή ήταν Κυβέρνηση προοδευτική, καμία κινητοποίηση, καμία φωνή εκδίκησης. Μόνο η απαίτηση να αλλάξουν όλα για να μη ξανασυμβεί. Κανείς δεν αναρωτήθηκε αν άλλαξε κάτι, ξεχάστηκε κι’ αυτό σαν να ήπιαμε νερό της λησμονιάς.

Συγκρούσθηκαν τα τραίνα στη Λάρισα. Επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό. Το μικρόφωνο παντού μέσα και έξω από τα σπίτια των πονεμένων, φέρετρα και οδυρμοί στα κανάλια, για λίγο. Τώρα έχουμε εκλογές, γι’ αυτά θα ασχολούμαστε;

Ένας Ευρωβουλευτής στις Βρυξέλλες ξυλοκόπησε και βίασε μια γυναίκα. Μπορεί να είναι «πιασάρικο» το θέμα λόγω της ιδιότητας και των δύο- δράστη και θύματος- αλλά βρε αδελφέ να ψάχνεις τον γνωστό του πρωταγωνιστή και να ρωτάς άσχετα θέματα, μπας και κλέψεις κάτι από την κλειδαρότρυπα, πάει πολύ!!!.

Στην εξέλιξή τους τα φαινόμενα και να  η ευκαιρία. Δελτία ειδήσεων πολύωρα, πτώματα, μυρουδιά σάρκας και αίματος και θέαμα οικτρό για τους καναπεδοβολεμένους θεατές τους.  Με το μικρόφωνο στο χέρι προσπαθούσαν να κλέψουν και την παραμικρή ψυχραιμία αυτών των δυστυχισμένων και πενθούντων ανθρώπων..

Να εισβάλουν μέσα σε κατεστραμμένα  σπίτια, στα αποκαΐδια σπιτιών, στις βαρυπενθούσες οικογένειες, στην κρεβατοκάμαρα, να δείχνουν εικόνες ισοπεδωτικές για κάθε αξιοπρέπεια και σοβαρότητα.

Να προσπαθούν να κλέψουν κανένα παράπονο, καμία γοερή κραυγή από την μαυροφορούσα χήρα που έχασε στον χαμό τον άνδρα της, τον γιό της. Όμως δυστυχώς γι’ αυτούς στα χαμένα.

Οι κάτοικοι σοβαροί και αξιοπρεπείς δεν τους έκαναν το χατίρι. Τους άφησαν να κουρσέψουν μόνο ότι δεν μπορούσαν να κρύψουν.

Αυτοί που θέλουν να ξεφωνίζουν αόριστα τους υπαίτιους, που τους χειροκροτούν προεκλογικά και τους ανυψώνουν στα μάτια του απλού πολίτη που εγκλωβίζεται και παρασυρόμενος τους ψηφίζει. Αυτοί που δημιουργούν πρότυπα κύμβαλα αλαλάζοντα.

Όμως η Μάνδρα, το Μάτι, η Λάρισα, οι Βρυξέλλες βρίσκονται εκεί. Πλημμύρισε πάμπολλες φορές, η πρώτη, κάηκε πάμπολλες φορές η Ελλάδα, συγκρούσθηκαν πολλές φορές τα τραίνα, έγιναν και θα γίνονται βιασμοί. Τα  ρέματα σκεπάσθηκαν και μπαζώθηκαν προκλητικά, αλλά σε περίοδο  ηρεμίας καιρικών φαινομένων κανείς δεν τα βλέπει. Για να ακριβολογούμε τα βλέπουν πολλοί αλλά με την εμφάνιση θελκτικών ανταλλαγμάτων τα ξεχνούν. Οι φωτιές έκαψαν πολλές φορές τη γούνα μας και οι σιδηρόδρομοι στη χώρα μας μοιάζουν με πηγάδι που ρίχνουμε χρήματα και εξαφανίζονται με τρόπο ταχυδακτυλουργικό. Δύσκολα συγκρατείς στη μνήμη σου θολωμένος από τα ανταλλάγματα.

Βέβαια μόλις τρέξει μια στάλα αίματος ή  βρέξει ή γίνει κανένας βιασμός ξεσκονίζονται οι παλιές συνταγές τηλεθέασης.

Αίμα,  σάρκα, χρήμα.   Καλά το χρήμα το ξεχνάμε. Βλέπετε η τηλεόραση δεν ζει με ευχές.

Βλέπουμε δελτία ειδήσεων αλλοδαπής. Για τυφώνες που διαλύουν πόλεις ολόκληρες. Η τηλεόραση δείχνει τη μανία των φαινομένων, καμιά αξιοπρεπή δήλωση αλλά μέχρι εκεί. Πουθενά πόνος, δάκρυ, ισοπεδωτική συμπεριφορά  και προπαντός σεβασμός στην αξιοπρέπεια των πληγέντων. Ενώ εμείς….

Από την άλλη η πρόσφατη επίθεση των αναρχικών στο κέντρο της Αθήνας με πέτρες και μολότοφ εναντίον περιπολικού που περνούσε από εκεί και η ρίψη τριών πυροβολισμών στον αέρα  του Αστυνομικού προκειμένου να γλυτώσει το τομάρι του, ήταν η αφορμή να σηκώσουν τα ΜΜΕ σημαία επαναστατική σε βάρος εκείνων που όταν τους χρειάζονται τους φυλάνε τα πόδια. «Άτιμη κενωνία» που λένε σ’ ένα θεατρικό μονόπρακτο .

Τελικά μου δίνει την εντύπωση η τηλεόρασή μας ότι μάλλον  δεν πολύ στενοχωριέται για τις κατακόμβες των ανθρώπων. Ο πολεμικός ίστρος των ρεπόρτερς επιβεβαιώνει αυτή την άποψη. Μακάρι να έχω άδικο. Να μην ήταν έτσι.