…ενάντια στη βλακεία, μάταια αγωνίζονται, έλεγε ο ποιητής Φρίντριχ Σίλερ. Ένας άλλος διανοούμενος (ο Άρθουρ Καίστλερ) παρατηρεί ότι μια φλέβα παράνοιας διατρέχει την ανθρωπότητα (μόνο μία;) Έτσι κι αλλιώς φαίνεται ότι σκέψη είναι είδος σε ανεπάρκεια. Το έλεγε και ο Ηράκλειτος «Οι άνθρωποι όμως δεν μεταχειρίζονται την δύναμη του νου. Έτσι η ζωή που βιώνουν δεν έχει συνείδηση του εαυτού της και είναι ουσιαστικά ένας ύπνος». Κάποιος σκέπτεται σαν σε όνειρο και οι άλλοι ακολουθούν: «Όλοι μαζί κινούμε, συρφετός· μια τέτοια ευγενική φιλοδοξία έγινε της ζωής μας ο σκοπός».
Ποιος λογικός άνθρωπος διαμαρτύρεται γιατί του προστατεύουν τη ζωή; Σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες γίνονται πορείες και διαδηλώσεις για τους περιορισμούς που επιβάλλονται. Ενώ φάνηκε πεντακάθαρα ότι μόνο ο περιορισμός των επαφών μειώνει τα κρούσματα, αυτοί επιμένουν. Πού πήγε η λογική;
Παλιότερα υπήρχε η δικαιολογία ότι δεν ξέραμε κανέναν από όσους νοσούσαν άρα ήταν παραμύθια. Τώρα οι άρρωστοι μας κυκλώνουν ολούθε. Όμως εμείς νιώθουμε άτρωτοι. Κι όχι μόνο το νιώθουμε για μας αλλά και για τους συγγενείς και τους φίλους (και γι’ αυτούς που μας χρωστούν). Κι όταν κι αυτοί αρρωσταίνουν τρομοκρατούμαστε. Κι αντί να φυλαχθούμε κάνουμε πάρτι.
Κι ενώ κοντεύουν να φθάσουν τα εμβόλια μερικούς τους έχει πιάσει ένα άγχος λες και θα καταστραφεί ο πλανήτης. «Αφήστε μας να ζήσουμε!» φωνάζουν ενώ κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να πεθάνουν! Αν αυτό δεν είναι παράνοια, τότε τι είναι;
Οι νομικοί μας βρίσκονται σε αμηχανία. Υπάρχουν διατάξεις για τους παλαβούς, για τους παρανοϊκούς, για τους μεθυσμένους για όσους τέλος πάντων «ζυγίζουν από τις αλαφρές». Αλλά αυτοί είναι η εξαίρεση. Εδώ μιλάμε για μιλιούνια.
Ακούσαμε ότι υποβλήθηκε μήνυση εναντίον προσώπου που κόλλησε σε συνάδελφό του τον ιό. Το ήξερε; Τότε είναι απόπειρα φόνου. Δεν το ήξερε; Δεν είναι καν αμέλεια. Δεν χώνευε τους συναδέλφους και ήθελε να τους κολλήσει; Δεν είχε καμιά πρόθεση; Πολλά τα ερωτήματα και μόνο το ενδεχόμενο να επιδικαστεί αποζημίωση θα μετέτρεπε όλη τη χώρα σε ένα απέραντο δικαστήριο.
Τελικά ξυπνούμε από το όνειρο που ζούμε μόνο όταν αρρωσταίνουμε ή όταν παθαίνουμε καμιά συμφορά. Μέχρι τότε έχουμε τον αυτόματο πιλότο και πάμε όπου μας πάει. Αν οι άνθρωποι είχαν τηλεπάθεια και μπορούσαν οι ασθενείς να μας μεταδώσουν τον πόνο που τους συγκλονίζει όταν προσπαθούν να πάρουν μια ανάσα τότε θα ήταν διαφορετικά. Τώρα όμως ο καθένας είναι στον γυάλινο πύργο του και δεν εννοεί να συνέλθει σαν τον Τραμπ που δεν παραδέχεται ότι νικήθηκε. Μήπως ο αυτόματος πιλότος είναι οι αυταπάτες μας;
Κώστας Δαλακιουρίδης