- Θυμάμαι που ξυπνούσα στις 6 το πρωί, μ’ ανέβαζε στους ώμους του και με πετούσε πάνω στο κρεβάτι για να παίξουμε.
- Θυμάμαι που κάναμε τη δασκάλα και τον μαθητή: ” Παππού, τα ουδέτερα που τελειώνουν σε ι γράφονται με -ι (γιώτα)…
- Θυμάμαι που πήγαινα μαζί του στα κατσίκια κι εγώ τα κυνηγούσα για να τους κάνω γυμναστική.
- Θυμάμαι που έφτιαχνα τσάι το πρωί και τους περίμενα να γυρίσουν με τη γιαγιά για να φάμε.
- Θυμάμαι που με πήρε τηλέφωνο και μου τραγούδησε το “Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι ωραία”.
- Θυμάμαι να μας διηγείται ατέλειωτες ιστορίες από τη ζωή του.
- Θυμάμαι να λέει στη γιαγιά μόλις ερχόταν κάποιος: ” Δημητρούλα, τι θα κεράσουμε;”
- Θυμάμαι αμέτρητα Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρια να τα περνάμε μαζί.
- Θυμάμαι πέρυσι να με πιάνει απ’ το χέρι και να με ρωτάει αν είμαι ευτυχισμένη.
- Θυμάμαι να δίνει, να προσφέρει και να μη ζητάει.
- Θυμάμαι να τον αγαπούν όλοι.
Μόνο καλά έχω να θυμάμαι από εκείνον.
Νιώθω τόσο τυχερή που τον γνώρισα, που τον έζησα, που τον χάρηκα μέχρι τώρα.
Έζησε μια ωραία ζωή μέχρι τα βαθιά γεράματα κι είχε έναν γλυκό θάνατο.
“Τα χρόνια του να πάρετε”, εύχονται όλοι.
“Και την καλή καρδιά του”, λέω εγώ… Την καρδιά του που έκανε μόνο το καλό.
Δήμητρα Καραγιάννη