Η Κοζάνη, κόντρα σε όλα, κατάφερε αυτό που φαινόταν ακατόρθωτο: να παραμείνει στη Γ’ Εθνική με το κεφάλι ψηλά, με την ψυχή της πόλης στο γήπεδο και την πίστη να κάνει το αδύνατο δυνατό.
Ένα ταξίδι γεμάτο μάχες, στερήσεις, ανατροπές και, τελικά, λύτρωση. Από τα σκοτεινά προεόρτια του αγώνα με τη Βόνιτσα, μέχρι τον θρίαμβο στον Παλαμά, αυτή δεν ήταν απλώς μια ποδοσφαιρική σεζόν – ήταν ένας άθλος.
Η αρχή του δρόμου
Το ξεκίνημα της χρονιάς ήταν βαρύ, γεμάτο σύννεφα και ανασφάλεια.
Κάποιοι το έβλεπαν. Οι πρώτες αγωνιστικές έδειχναν πως η ομάδα δεν είχε βρει βηματισμό. Το ματς με τη Βόνιτσα ήταν οριακό, η αγωνία κορυφωνόταν. Η αμφιβολία για το αν η ομάδα θα καταφέρει να ταξιδέψει εκεί ήταν στα όρια της αλήθειας και της πραγματικότητας.
Εκείνη τη στιγμή, όταν όλα έμοιαζαν να καταρρέουν, εμφανίστηκαν τα “Λιοντάρια”.
Ανέλαβαν δράση, ανέλαβαν ευθύνη. Κινήθηκαν αστραπιαία. Χτύπησαν πόρτες, μίλησαν με ανθρώπους, επαγγελματίες, εταιρείες. Ξύπνησαν μια ολόκληρη πόλη. Και με μια φωνή είπαν:
“Αν είναι να πέσουμε, θα πέσουμε όρθιοι, με 20 παίκτες στο τελευταίο παιχνίδι μέσα στον Παλαμά, με λεωφορείο, με την ψυχή ψηλά!”
Το μεγάλο ρίσκο – η καθοριστική αλλαγή
Όμως χρειαζόταν κάτι περισσότερο. Ένα «ηλεκτροσόκ». Μια τομή. Και μετά από πολύ σκέψη πάρθηκε το μεγάλο ρίσκο:
Η αλλαγή προπονητικού τιμ.
Ο Νίκος Κατακαλιδης, με συνεργάτη τον Γιώργο Ιωαννίδη, ανέλαβαν το τιμόνι από τους Χάρη Βοριαζίδη και Γιώργο Μπέμπη, οι οποίοι είχαν προσφέρει σημαντικά έως τότε. Ήταν μια απόφαση με ρίσκο. Ήταν, όμως και η στιγμή που όλα άρχισαν να αλλάζουν.
Το νέο προπονητικό δίδυμο δεν φοβήθηκε. Ούτε την πίεση, ούτε την ευθύνη, ούτε το φάσμα του υποβιβασμού. Πίστεψαν στην ομάδα. Στον εαυτό τους. Στην Κοζάνη.
Η ανατροπή ξεκινά
Το πρώτο φως ήρθε με το διπλό στη Ζάκυνθο. Ήταν η πρώτη αναλαμπή πως κάτι αρχίζει να χτίζεται. Και μετά;
Ήρθε η μεγάλη νίκη εντός έδρας επί της Καρδίτσας. Ένα αποτέλεσμα που ταρακούνησε τα αποδυτήρια, τον κόσμο, τους αντιπάλους.
Ακολούθησε άλλη μία σημαντική νίκη εντός έδρας με την Άρτα, και το τοπίο άρχισε επιτέλους να ξεκαθαρίζει.
Η πίστη επέστρεψε. Η ομάδα είχε αποκτήσει παλμό. Ο κόσμος όλο αυτό το διάστημα δίπλα στην Κοζάνη είχε γίνει ο 12ος και 13ος παίκτης. Τα «Λιοντάρια» ένωσαν την πόλη. Η Κοζάνη το πίστεψε.
Το τέλος-θρίαμβος στον Παλαμά
Το τελευταίο βήμα ήταν στον Παλαμά. Το τελευταίο, το πιο κρίσιμο. Ένα ημίχρονο γεμάτο άγχος. Ένα δεύτερο μέρος που έφερε λύτρωση.
Οι ερυθρόλευκοι δεν λύγισαν. Πάλεψαν, κυνήγησαν, νίκησαν. Και η παραμονή ήρθε με το σπαθί τους.
Η Κοζάνη έμεινε στη Γ’ Εθνική, όχι από τύχη — αλλά από πίστη, πάθος, ενότητα και αγώνα.
Η Κοζάνη: Πολύ σκληρή για να πεθάνει
Αυτή η χρονιά έμοιαζε στην αρχή της με παρωδία. Όμως στο τέλος, έγινε ύμνος. Τα Λιοντάρια, φύλακες της πόλης, πήραν την ομάδα στις πλάτες τους. Ένωσαν τους πάντες. Και η Κοζάνη απέδειξε πως:
Είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει.
Η επόμενη μέρα
Το ταξίδι δεν τελειώνει εδώ. Τώρα αρχίζει η πιο δύσκολη αποστολή: να χτιστεί κάτι βιώσιμο, σταθερό και αξιόπιστο. Η αναγέννηση απαιτεί σχέδιο, συνεργασία και πάνω απ’ όλα… ψυχή.
Και ένα είναι σίγουρο:
Τα Λιοντάρια δεν θα αφήσουν την Κοζάνη μόνη της.
Όπως στάθηκαν τώρα, έτσι και στο μέλλον. Τότε, τώρα, και για πάντα αν χρειαστεί
Υ.Γ ..Όλα πάντως δείχνουν η ομάδα να ξεκινά από εκεί που σταμάτησε με την ίδια επιτυχημένη συνταγή
Η διάθεση υπάρχει κι από τις δύο πλευρές
Μείνετε συντονισμένοι
Ακολουθήστε το 
