Η καρδιά μας και το μυαλό μας θα βρίσκεται άλλοτε στη σκληρή πραγματικότητα και άλλοτε θα ανεμίζει στους τέσσερις ανέμους.
Του Κων/νου Τζέκη
Ουσιαστικά, δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη σκέψη από εκείνη, που μας γνέφει με βεβαιότητα, ότι η χθεσινή μας μέρα ήταν καλύτερη από τη σημερινή.
Μετά τις εκλογές, αφού καταλαγιάσει ο ήχος της βουής των προεκλογικών υποσχέσεων και αφού οι καταμετρητές κατάκοποι ανακοινώνουν τους σταυρούς, που αντί να οδηγούν σε Γολγοθάδες οδηγούν στην πολυτελή διαβίωση, με πολλά αφορολόγητα έσοδα για τους εκλεγμένους αντιπροσώπους μας, στην παχυλώς αμειβόμενη Ευρωβουλή, έρχεται η ώρα να γευθούμε τον ντελβέ της πίκρας, της απογοήτευσης και της ανώμαλης προσγείωσης στην ωμή πραγματικότητα.
Δεν μπορεί να αλλάξουν τη μοίρα ενός τόπου οι εκλογές. Το μόνο που υπόσχονται είναι τακτοποίηση των αποδοχών αυτών που μας έπεισαν να τους εκλέξουμε με την υπόσχεση τους ότι την επόμενη μέρα δεν θα μας γνωρίζουν καν.
Η εκλογική διαδικασία τελικά αποτελεί μια διαδικασία ψυχοθεραπείας, αφού ξεδίνουμε και δήθεν τιμωρούμε τους αχάριστους, -ποιοι δεν είναι άλλωστε– και μοιάζει σαν την αγορά λαχείων από τον περιστασιακό λαχειοπώλη, που μας πασάρει τα τυχερά του λαχεία και δεν τα αγοράζουμε για να κερδίσουμε, αφού αυτό συμβαίνει σπάνια με τα διαρκή τζακπότ πριν τις γιορτές, αλλά ξεγελάμε την ελπίδα μας, που ταξιδεύει αναζητώντας τις τύψεις μας για τις χαμένες ευκαιρίες της ζωής μας.
Δεν μπορεί να αλλάξει τη μοίρα του τόπου μια εναλλαγή στην εξουσία των κομμάτων, γιατί είναι οι τελευταίοι στην ιεραρχία του παγκόσμιου χρήματος, που θα κληθούν να διαχειριστούν τις ευκαιρίες, που τυχόν παρουσιασθούν. Ούτε θα αλλάξει η μοίρα αν αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ευρωβουλή.
Ο Ιγνάτιο Ραμονέ στη «Γεωπολιτική του χάους» αναφέρει με βεβαιότητα, ότι οι τοπικές Κυβερνήσεις είναι περίπου στη δωδέκατη σειρά, αρμόδιες λήψης αποφάσεων για τον τόπο τους και δεν έχει άδικο.
Οι εκλεγμένοι και εκλεκτοί μας, εκτός ολιγάριθμων, δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν όσα υποσχέθηκαν γιατί δεν έχουν κανένα από τα προσόντα που μας παρουσίασαν, απλά μας πασάρισαν πιστοποιητικά ευκαιριών, με ληγμένη τη χρονολογία έκδοσής τους.
Δεν μπορούν να είναι κοντά μας, αφού μας αγνοούν ή μας θεωρούν παιδιά κατώτερου Θεού, ταγμένους να υπηρετούμε τις ασυγκράτητες ιδιοτροπίες τους.
Δεν μπορούν να ονειρευτούν για το μέλλον μας, αφού οι ορίζοντές τους είναι βαμμένοι από σπέρματα αναξιοκρατίας, αλαζονείας, ραθυμίας και αχόρταγης βουλιμίας.
Τέλος, δύσκολα μπορούν να γίνουν ηγέτες, αφού κουβαλάνε μαζί τους βαρίδια κομματισμού και αχαλίνωτης έπαρσης, με τα λεξικά τους να αγνοούν τις έννοιες της ταπείνωσης και της προσφοράς. Αυτό δεν ισχύει θαρρώ μόνο για τα κόμματα εξουσίας, αλλά για όλα τα κόμματα που μας εκπροσωπούν στη Βουλή ή έξω απ’ αυτήν.
Γι’ αυτό ας ψηφίζουμε χωρίς κομματικές παρωπίδες, χωρίς πάθος αλλά με λογική και ας μαθαίνουμε ποιος κέρδισε στις εκλογές, όχι για να προστρέχουμε α’ αυτόν όταν έχουμε κάποια ανάγκη, αλλά για να του ρίχνουμε κανένα φάσκελο, μέχρις ότου τους ξαναψηφίσουμε, διαγράφοντας όλα τα στραβοπατήματα της προηγούμενης περιόδου.
ΥΓ Η ανωτέρω τοποθέτηση μου δεν είναι κάποια πολιτική θέση, αλλά μια απόπειρα κοινωνικής προσέγγισης και συμπερασματικής διαπίστωσης.
Ακολουθήστε το 
