Τελικά, είναι για δέσιμο οι περισσότεροι των πολιτικών μας. Ιδίως οι φευγάτοι ή οι κατεβασμένοι από τα τρένα. Τώρα για ποια τρένα μιλάμε αφού τα περισσότερα κόμματα κατάντησαν να εκπροσωπούνται από ελάχιστους, είναι άλλη ιστορία.
Του Κων/νου Τζέκη
Ο μακαρίτης ο Αβέρωφ, έλεγε, ότι όποιο πρόβατο βγει από το μαντρί, θα το φάει ο λύκος. Και δεν είχε άδικο. Όμως, παρέλειψε να συμπληρώσει, ότι και όποιο πρόβατο μείνει στο μαντρί, θα το φάει ο τσομπάνος. Ιδίως αν δεν βγάζει γάλα και δεν γεννάει δύο φορές το χρόνο.
Τώρα, άλλαξαν τα πράγματα. Τα μαντριά- κόμματα είναι αφύλακτα και τα πρόβατα- υποψήφιοι πηγαίνουν εκεί που έχουν ελπίδες, για μια θέση, στα βουλευτικά έδρανα. Το αν τρώνε και κανένα γιαούρτι, δεν το πολυσκέφτονται, κάτι σαν τους διαιτητές, που τους βρίζουν τις οικογένειες οι ανεγκέφαλοι και αυτοί συνεχίζουν, σαν να μην αντιλαμβάνονται τίποτα.
Έτσι, ακούς και διαβάζεις, ότι ο κάθε πικραμένος και διαγραμμένος από το κόμμα του, να σκέφτεται να ιδρύσει πολιτικό φορέα. Μα αν ήταν έτσι ο Τσοβόλας, που τα έδινε όλα, θα ήταν τουλάχιστον ισόβιος πρωθυπουργός της χώρας.
Για να είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει να πούμε τους μελλοντικά άνεργους της πολιτικής, ότι για να ιδρύσουν φορέα πολιτικό πρέπει να είναι κοινωνοί κάποιας ιδεολογίας και να έχουν πρόγραμμα και ιδέες. Διαφορετικά όχι κόμματα αλλά ούτε τελείες δεν θα ιδρύσουν. Το πολύ να κάνουν μια τρύπα στο νερό. Και μετά, είναι τόσο εγωιστές, που δεν θα παραδεχτούν ότι απέτυχαν, απλά θα ισχυρίζονται ότι είχαν χιλιάδες ιδέες που δεν τις κατάλαβε ο λαός.
Έτσι βλέπουμε έναν νεαρό που κάποιος ή κάποιοι του έβαλαν στα μυαλά την εμμονή να κυβερνήσει τον τόπο, με χρήματα, μεγαλωμένο στο εξωτερικό, με Βούτυρα και κουβερνάντες, με of sore και πολυεθνικές να ιδρύει φορέα πολιτικό, δηλαδή κόμμα και κόσμο να συγκεντρώνεται και να ευελπιστεί να στηρίξει το μέλλον του σ’ αυτόν.
Άσε που η ηγεσία του κόμματος αυτού δεν θα παρέδιδε τις καρέκλες αμαχητί. Ποιοι; Αυτοί που πάλεψαν να φύγουν οι Αμερικάνοι και οι κεφαλαιοκράτες από τη χώρα, που μάτωσαν τα πόδια τους σε πορείες, έκλεισε ο λαιμός τους από τα συνθήματα και έπαθαν ρευματισμούς στα χέρια τους από τις επιγραφές στους τοίχους, τώρα θα εγκατέλειπαν αυτούς τους αγώνες και θα παρέδιδαν το κόμμα τους σε έναν Αμερικανό, πλούσιο και σχεδόν αμούστακο να συνεχίσει τους αγώνες τους; Η πολιτική είναι πολυσύνθετη και η εμπειρία και οι γνώσεις θα πρέπει να είναι ικανές να μανουβράρεις ένα καράβι στις φουρτούνες και τις θύελλες ανάμεσα στη αδηφάγο όρεξη γειτόνων και αρπακτικών.
Δυστυχώς η χώρα μας δεν είναι ούτε Ελβετία, ούτε Λουξεμβούργο. Είναι ένα έθνος ανάδελφο, όπως έλεγε και ο συμπαθής Πρόεδρος της Δημοκρατίας προ ετών και οικοπεδούχος μιας γωνιάς της γης που πολλά συμφέροντα θα ήθελαν να την καταπιούν.
Αν δηλαδή δεν την κατάπιαν και εμείς το αγνοούμε.
Ακολουθήστε το 
