Στις 14 Απριλίου 2023 μετέστη εκ των προσκαίρων προς τα αιώνια ο εκλεκτός φίλος και συνάδελφος ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΝΤΑΓΚΑΣ. Ηταν Μ. Παρασκευή, όταν έκλεισε για πάντα τα μάτια του και πέρασε την πόρτα, που οδηγεί στην όντως ζωή.
Γράφει ο Εμμανουήλ Η. Κουτσιαύτης
Δεν μνημονεύουμε τυχαία την ημέρα της εκδημίας του, διότι με το θάνατο του Χριστού, Μ. Παρασκευή, επήλθε και ο δικός του θάνατος. Η δε ταφή του έγινε στην αγαπημένη γενέθλια γη της Σαρακήνας Γρεβενών μαζί με το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, την τριήμερο Ανάσταση του Χριστού, που προμηνύει και του αδελφού μας Ευαγγέλου την ανάσταση, όπως και όλων των ανθρώπων κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας.
Σε ώριμη ηλικία εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο, αφού δοκιμάστηκε σκληρά η υγεία του τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Η υπομονή και η καρτερικότητά του υπήρξε ιώβια. Έδειξε μια απαράμιλλη αντοχή και πείσμα σε όλη τη διάρκεια της δοκιμασίας της υγείας του. Έζησε ως άρχοντας στο ήθος, στο λόγο και στην πράξη. Έφυγε ως συνειδητοποιημένος χριστιανός λαμβάνοντας τελευταία το εφόδιο της όντως ζωής, τη θεία κοινωνία.
Η εκδημία του, όσο κι αν φαίνεται κοινός τόπος, άφησε δυσαναπλήρωτο κενό. Κενό μεγάλο για την αγαπημένη του σύζυγο Ευαγγελία, τη μούσα του, και βεβαίως για τα παιδιά του Αθανάσιο, Χριστίνα, Ελένη και Κωνσταντίνο, τα καμάρια του, με αξιοζήλευτες σπουδές και λαμπρή σταδιοδρομία. Η υποδειγματική οικογένειά του συνιστούσε την εύλογη περηφάνειά του.
Άνθρωποι του δικού του βεληνεκούς, όταν εγκαταλείπουν το μάταιο τούτο κόσμο αφήνουν στους επερχόμενους το έργο τους, που διατηρεί τη φήμη τους. Το έργο του αδελφού μας είναι αξιοπρόσεκτο, σπουδαίο. Η αγάπη του προς τα παιδιά και την παιδεία των παιδιών τον παρώθησε να εγκαταλείψει τον αρχικό επαγγελματικό του προσανατολισμό, μετά από πέντε χρόνια υπηρεσίας στη Χωροφυλακή ως Υπενωματάρχης και Ενωματάρχης, ενώ, με τα προσόντα, που διέθετε, προοιωνιζόταν ακώλυτη και γρήγορη ανέλιξη.
Διακόνησε την ἐκπαίδευση «με λογισμό και μ΄όνειρο» ἐπί μακρό χρονικό διάστημα, με επιστημοσύνη, δημιουργικότητα, σύνεση και φιλότιμο. Άφησε εποχή στο σχολεῖο και η παιδαγωγική ἐπικοινωνία του με τους μαθητές και συναδέλφους εκπαιδευτικούς από τη θέση του δασκάλου αρχικά και του Διευθυντή αργότερα, του αναπληρωτή Προϊσταμένου, του Σχολικού Συμβούλου, Υποδιευθυντή και επιμορφωτή ΠΕΚ Κοζάνης ή τη θέση του επίλεκτου στελέχους, μέλος της Ομάδας υποστήριξης έργου: «Ενδοσχολική Επιμόρφωση» ΠΕΚ Κοζάνης. Αφησε Μια εποχή αξέχαστη και για εκείνον, αλλά και γι όλους όσοι συνεργάστηκαν μαζί του.
Δεν ήταν μόνο οι λαμπρές σπουδές του στα Παιδαγωγικά και την Ψυχολογία, ούτε η μετεκπαίδευσή του στη Μαράσλειο, ούτε ακόμα και τα πτυχία στις Πολιτικές Επιστήμες και στη Δημόσια Διοίκηση, που τον έκαναν ξεχωριστό. Ξεχώριζε, διότι ήταν ο εκπαιδευτικός της θεωρίας και της πράξης. Ήταν αυτός που σεβόταν το μόχθο των άλλων και παρουσίαζε με τα βιβλιοκριτικά σημειώματά του επί είκοσι χρόνια, σε ειδική στήλη της εφημερίδας ΧΡΟΝΟΣ ΚΟΖΑΝΗΣ, τα βιβλία όσων συγγραφέων λάμβανε. Και ο ομιλών έχει πείρα προσωπική, αφού τέσσερις φορές στη βυζαντινή Καστοριά είχα τη χαρά να επιδαψιλεύσει και σε μένα μέρος από τον πλούτο του εσωτερικού του κόσμου παρουσιάζοντας ισάριθμα βιβλία μου.
Πολυτάλαντος ξεδίπλωσε το φάσμα των χαρισμάτων που του χάρισε ο Θεός και διακρίθηκε ως δάσκαλος, παιδαγωγός, συγγραφέας και υποδειγματικός οικογενειάρχης. Όντως είχε τη σφραγίδα της δωρεάς. Με τη συγγραφή παιδαγωγικών βιβλίων, ειδικά για τους Εκπαιδευτικούς, όπως το βιβλίο «η διαχείριση του διδακτικού έργου», σημάδεψε τη σταδιοδρομία του. Ακόμα κι, όταν ήρθε η ώρα της συνταξιοδότησής του ευχόταν ὁ χρόνος να σταματήσει και να μη φύγει από το προσφιλές σ΄αυτόν περιβάλλον της Εκπαίδευσης. Περιβάλλον που, χωρίς υπερβολή, ήταν η ζωή του. Δραστήριος και άοκνος όμως, όπως ήταν ο εκλεκτός συνάδελφος και φίλος ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ μετά τη συνταξιοδότησή του βρήκε εναλλακτική, την εργώδη ενασχόλησή του με το «ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ ΚΟΖΑΝΗΣ» , που επί τριάντα χρόνια με πάθος υπηρέτησε. Αμοιβή του ακριβή η διάχυση της γνώσης και η εξ αυτού κοινή ωφέλεια.
Παρότι υπήρξε συγγραφέας βιβλίων, πολλών άρθρων και κειμένων σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά, διακρινόταν από πνεύμα μαθητείας σ΄ όλη του τη ζωή. Άκουγε με προσοχή και σεβόταν τη γνώμη του συνομιλητή του. Αν διαφωνούσε, τότε με λεπτότητα και διάκριση πολλή εξέφραζε τη δική του άποψη. Είχε το θάρρος της γνώμης αλλά και το μέγα προτέρημα της συγνώμης, όπου χρειαζόταν. Ταιριάζουν απόλυτα στην περίπτωσή μας, όσα έχουν γραφεί πρόσφατα για την εκδημία επιφανούς ακαδημαϊκού δασκάλου ότι «…ήταν άρχοντας στη σκέψη, στα λόγια και στη δράση. Τιμούσε υπέρμετρα όχι μόνο τους συναδέλφους και συνεργάτες του, αλλά κάθε συνομιλητή του, όσο μικρός κι ασήμαντος κι αν ήταν. Ήξερε να στέκεται τόσο ψηλά, όσο να μη δυσκολεύεται κάποιος να τον φθάσει…».
Στις σχέσεις του με τους άλλους υπήρξε συμβιβαστικός. Πρόσχαρος και χαμογελαστός, συνεργάσιμος, συνεπής στον όρκο του, μειλίχιος, ουσιαστικός και δωρικός στον προφορικό και γραπτό λόγο εξέπεμπε χάρη, χαρά και πληρότητα. Το αποτύπωμά του στον εκπαιδευτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό τομέα μένει ανεξίτηλο. Με όλα αυτά έκανε τη διαφορά στα όσα βλέπουμε ή ακούμε να συμβαίνουν στην κοινωνία μας σήμερα.
«το πένθος είναι μια δαγκάνα, που σφίγγει και ματώνει την καρδιά. Δεν αφήνει περιθώρια για σκέψη… Όταν μάλιστα λείπει το φως της ελπίδας, το χάος γίνεται πιο σκοτεινό κι αφόρητα πιεστικό», αλλά εμείς ως χριστιανοί αντιμετωπίζουμε το θάνατο από τη σκοπιά της πίστης και της ελπίδας. Πιστεύουμε ότι ο θάνατος δεν εξαφανίζει τον άνθρωπο. Μόνο το σώμα σήπεται και διαλύεται, η δε ψυχή «ζεῖ τῷ θεῷ». Κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου θα αναστηθούν τα διαλελυμένα σώματά μας. Θα αφθαρτοποιηθούν και θα ενωθούν με την ψυχή μας και έτσι αλλαγμένοι, άφθαρτοι και αθάνατοι ευχόμαστε και ελπίζουμε στην αιώνια ευφροσύνη του παραδείσου, την οποία ευχόμαστε να προγεύεται από τώρα ο εκλεκτός συνάδελφος και αξέχαστος φίλος Βαγγέλης.
Ὅσοι τον γνωρίσαμε δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ.
Αἰωνία του ἡ μνήμη!
Ακολουθήστε το 
