Διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις ανακοινώσεις κομμάτων, πολιτικών αρχηγών, οργανισμών και διαφόρων προσωπικοτήτων για την γενοκτονία του Ποντιακού ελληνισμού, οι οποίες εμπεριέχουν τις λέξεις “ξεριζώθηκαν”, “εξοντώθηκαν”, “κυνηγήθηκαν”, “βασανίστηκαν” κλπ. Γεννάται λοιπόν αβίαστα το ερώτημα, ειδικά για έναν νέο στην ηλικία ή και άσχετο με την Ιστορία:
Ποιος έκανε αυτά τα εγκλήματα; Ποιος ξερίζωσε του Πόντιους; Ποιος τους κυνήγησε, τους βασάνισε, τους εξόντωσε; Ποιο ήταν το γενοκτόνο κράτος; Ήταν μήπως οι εξωγήινοι; Έφταιγε ο Ερμής που ήταν ανάδρομος; Άραγε συνωστίστηκαν;
Όλοι μα όλοι αποφεύγουν επιμελώς, να γράψουν τις λέξεις ¨Κεμάλ¨και “Τουρκία”. “Ξεχνούν”, προκειμένου να μη δυσαρεστήσουν τον γείτονα και φίλο. Να μην διαταράξουν την “ελληνοτουρκική φιλία”. Να μην τεθεί σε κίνδυνο η “νατοϊκή συμμαχία”. Θεωρούν ότι έτσι τον εξευμενίζουν, τον κατευνάζουν, τον καλοπιάνουν. Καμία φιλία όμως δεν μακροημέρευσε όντας στηριγμένη σε ψέματα. Άλλωστε τις περισσότερες φορές η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα. Και η Ιστορία είναι πολύ πεισματάρα για να την κάνεις πέρα με το έτσι θέλω.
Μπορείς να προσπαθήσεις να την αλλάξεις, να χώσεις το κεφάλι σου στην άμμο, αλλά έχει αποδειχθεί ότι όποιος ξεχνάει, είναι καταδικασμένος να ξαναζήσει αυτό που ξέχασε.
Ο δρόμος της Αλήθειας είναι ο δρόμος της Απελευθέρωσης. Αλήθεια σημαίνει Μνήμη.
Όχι στη λήθη του παρελθόντος. Μόνο έτσι οικοδομούνται αληθινές, ειλικρινείς, στέρεες φιλίες. Και όχι με κατάθεση στεφάνων στο μνημείο γενοκτόνων, ζεϊμπέκικα και κουμπαριές.
Όμιλος Πολιτικού Προβληματισμού
Ακολουθήστε το 
